Het lentert in Bologna...

Hallo!

De woorden van mijn laatstgeschreven blog waren nog niet helemaal koud, of daar stond alweer mijn volgende bezoeker. Ik begin er serieus over na te denken om bij mijn volgend Erasmus avontuur (een pure hypothetische gedachte dus) ineens twee kamers te huren, zo bespaar ik mijn gasten de (on)aangename ervaring om op de slechtste matras ter wereld te slapen. Dit volledig ter zijde: vorige maandag stond Katleen me dus aan het station op te wachten. Nadat ze hier twee jaar geleden ook op Erasmus was, maakt ze er een punt van om elk jaar opnieuw te komen en waar kan je dan een betere en vooral goedkopere slaapplaats vinden dan in Casa Lotjolina? Deze keer was ik niet van dienst als gids, daar ze haar weg wel vond in Bologna en dus liepen mijn dagelijkse activiteiten gewoon door terwijl Katleen wat oude bekenden opzocht. Die dagelijkse activiteiten zijn sedert twee weken (en zullen helaas niet veranderen de volgende zes weken): de bibliotheek bezoeken (en er uiteraard zo productief mogelijk wezen) en/of thuis té veel Italiaanse studieboeken verslinden. Want daar zijn alweer die examens! Het Italiaanse systeem zorgde ervoor dat ik op 23; 27 april en 20;25 mei (mondelinge) examens heb… nBeetje heel spijtig daar het “lentert” in Bologna en het zo mogelijk nog leuker is dan anders om door de straten te keuvelen! (Naar analogie van “zomert” introduceer ik hier met trots “lentert”.) Helaas pindakaas, maar als Erasmus – student, wordt je dus ook effectief verondersteld een studerend mens te zijn. :)

Na het vertrek van Katleen op donderdag, was het al meteen wissel van de wacht: mijn papa en Veerle stonden me enkele uren later (op diezelfde donderdag dus) ook alweer op te wachten aan het station. Naar goede gewoonte gingen we in de volgende dagen (zoals dat hoort wanneer mama of papa in Bologna is) shoppen en city-trippen! Over het shoppen volgt later nog een extraatje, maar over Padova (de stad die we dus bezochten) weid ik graag wat uit… Dit leuk provinciestadje (zoals ons papa het omschreef) kon me echt heel erg bekoren! Een combinatie van winkels, oude en nieuwe architectuur, cultuur, geschiedenis, terrasjes en vooral ook de zon, maakte alles werkelijk de moeite waard! Wat me bovendien het meest van al kon bekoren was het groen! Daar besefte ik ineens hoe weinig groen er in Bologna te vinden is! (Op de heuvels na, die dan weer even buiten het stad zijn.) In Padova ligt het ene park naast het andere en als kers op de taart was er de Botanische Tuin met duizenden bloemen! Groene vingers heb ik niet, maar mijn blauwe ogen konden al dat groen wel appreciëren! (Foto’s staan online! Wie niet van bloemen houdt zal misschien wel een beetje teleurgesteld zijn in mijn fotoreportage hihi…)

Omdat het die dag ook de verjaardag van Hatty was, had ik ’s avonds nog een girlsnight op het menu staan. Niet letterlijk op hét menu, want dat bevatte (voor de eerste keer in mijn leven) SUSHI! Nu moet ik toegeven dat ik het Japanse decor meer kon smaken dan hetgeen effectief in mijn bord lag: rijst en vis. Ik weet dat dit net het concept van sushi is, maar ik verkies toch wel wat meer afwisseling in mijn bordje. (Voor de kenners: het was geen “draaiende” sushi, maar wel “een boot”.)
Zondagmorgen werd ik (helaas voor de laatste keer) ’s morgens opnieuw verwacht in het hotel van papa en Veerle om samen te ontbijten en daarna afscheid te nemen… Na hun vertrek viel ik meteen in het spreekwoordelijke gat, maar Gisella Bock (de schrijfster van mijn zeer boeiende boek over de Europese vrouwengeschiedenis) maande me meteen aan om nog wat te lezen...

Na zo’n zeven maanden in Bologna wordt me meer en meer duidelijk dat ik hier ook echt al mijn routine en gewoontes heb opgebouwd. Meer nog, in deze grote stad (voor iemand die uit Moorsele afkomstig is, is Bologna groot, ja... :)) ben ik blijkbaar toch niet zo anoniem meer als ik dacht. Dit werd me de voorbije weken enkele keren op prettige wijze aangetoond.
Zo ga ik al enkele maanden gemiddeld één keer per week in dezelfde bar (Sesto Senso, voor de mensen die me hier al bezochten) een broodje eten. Naar goede gewoonte zet ik me altijd in dezelfde zetel met de persoon met wie ik die dag een lunchdate heb. Toen ik echter twee weken geleden binnen kwam stond de ober letterlijk vanop 100 meter ver te zwaaien (de bar is nogal langwerpig met de ingang en de bar aan elk uiteinde) en dus zwaaide ik wat onwennig terug. Maar helemaal grappig werd het pas toen ik mijn broodje tonijn ging bestellen en de man me prompt zei “spijtig toch dat iemand anders in de zetel zit hé?”. Hehe, ik voelde me precies betrapt! Hoewel dat natuurlijk helemaal geen misdaad is, maar het deed wel raar dat die gast me zo persoonlijk aansprak :). Zelfs in België ben ik nergens zo gekend bij een winkel/café uitbater.
Maar helemaal genant werd het toen ik met papa de Fornarina winkel binnenging. De verkoopster riep me toe (in het Italiaans dan wel natuurlijk): “Halloooo! Hoe gaat het?” Dat vond ik een nogal zeer persoonlijke manier om een klant te begroeten, maar ik repliceerde maar dat ik het goed maakte en liep vervolgens verder naar binnen. Nog voor ik een tweede stap gezet had, kwam er een vervolg op de eerste vraag: “Oh, ben je deze keer met andere familie mee?” Voor ik verder ga, moet ik misschien eerst iets bekennen: ik heb een lichte Fornarina verslaving. Gemiddeld ga ik één keer per twee weken binnen in de winkel en gemiddeld koop ik één keer per maand ook effectief iets. Hm, heb ik het even mis dat niemand me kon betrappen op mijn verslaving! Had die snode verkoopster me wel herkend van alle vorige keren dat ik daar binnen ging, zeker. De “andere” familie was ons mama die drie weken geleden dus ook mee was met mij… Toen we gingen betalen, kreeg ik zelfs niet eens de catalogus meer omdat ze vermoedden dat ik die toch wel al had… :) Genant met de grote letter G hoor!

Als afsluiter zal ik hier nog even iets typen voor Daniel. Deze iets te grappige Spanjaard probeerde na de “publicatie” van mijn vorige blog, mijn tekst te vertalen met een online woordenboek Nederlands – Spaans. Logischerwijze verstond hij er niet veel van, dus volgt hier speciaal voor hem een klein tekstje :)!

Tot de volgende!
Lotje
X

PS: Ik voel(de) hier niets van de aardbevingen... In Aguila is er wel een Tsjechische Erasmusstudente omgekomen: dat doet me enorm beseffen hoeveel geluk wij hier hadden...

Daniel, non vorrei che provi come l’ultima volta a tradurre tutti in spagnolo; per questo ti scrivo un piccolo sintesi in italiano di tutte le cose che ho fatto… :)
Una mia amica è venuta a Bologna e poi dopo è anche arrivato il mio padre. Ho fatto il shopping con lui e sua ragazza e siamo andati a Padova. Tutto era molto divertente! Hah! ecco qua, molto piccolo, ma specialmente per te! ;)
Ci vediamo presto! Baci