Gentse Waterzooi in Bologna

Mijn tweede semester lijkt zich meer en meer op te bouwen rond bezoekers: eens de ene weg is, maak ik me op voor de volgende. Zodus begon ik, nadat Barbara en Marlies terug richting België waren vertrokken, te verlangen tot de mama zou aankomen.

In de week daarvoor had ik echter nog een verjaardagsfeestje van Nela. Een half Duits - half Spaans meisje, dat ik via Suzanne (half Zwitsers - half Spaans) had leren kennen. - Kwestie van het Erasmus gezelschap zo internationaal mogelijk te maken :)! - Op de vooravond van haar verjaardag was het echter ook St. Patricksday. Wat die Italianen precies bezielt (en vooral Waarom?!?), weet ik niet, maar feit is wel dat ze ALLE remmen loslieten op die dag! Het centrum van Bologna werd overspoelt door Italianen met St. Patricksday hoeden, groene pruiken, bier, groen geverfde gezichten en vooral een soort Italiaans - Engels gezang. Waar Nela haar feest plaats vond, hadden we daar echter niet zo veel van gemerkt. Toen Suzanne en ikzelf de bus terug naar huis namen, dachten we waarempel dat we in Ierland zaten. De bus zat O-VER-VOL met zatte Italianen die het grappig vonden om bij elke halte de deuren te blokkeren, waardoor de mensen die dus op/af de bus moesten, willen of niet, niet of net wél meegenomen werden. :) Suzanne en ik waren echter vastbesloten om af te stappen waar we dat wilden, dus na veel geduw en getrek had ik mij opgesteld voor de deur, met nog één bende zatte jongens tussen ons in. Toen de bus stopte, zette ik mijn allerbeste onschuldig gezichtje op en vroeg ik met een schril stemmetje "mogen wij alstublieft afstappen". De nogal imponerende jongeman - woog zowat 100 kg - die voor mij stond, trapte duidelijk in mijn list toen hij voor de ganse bus scandeerde "Mensen, laat dat prinsesje hier eens afstappen!" Haha, tussen al die groen geverfde gezichten, stak ik er nogal uit met mijn rood hoofd, maar ik geraakte ten minste op tijd van de bus!

De donderdag maakte ik mij op voor mijn rit naar de luchthaven. En exact het moment dat ik voor de deuren stond, piepte daar mama Elsje tussen de passagiers! Die avond had ik gezorgd voor een zelfbereid diner (voor de mensen die me al eerder bezochten: ja, dat met de groentjes en de tomatensaus :)!) en de dag erna stond een dagje winkelen op het menu. Ik weet niet wie het gezegde "shop till you drop" lanceerde, maar die had aan ons alvast een vette kluif gehad. Ik heb echt waar nog nooit in mijn leven zoveel winkels bezocht! Het was erg fijn, maar vooral ook niet zo goed voor de portemonnee :). Aangezien 5 dagen in Bologna nogal eentonig kunnen zijn, besloten we de zaterdag een stad te bezoeken. Op mijn to do lijstje stond onder andere Firenze en dat werd het dan ook. Deze over-toeristische stad kon me echter niet zo heel erg bekoren en ook de gure wind speelde ons wat parten, dus besloten we om ons maar te storten op, inderdaad ja, shopping! En hoe mooi het doorschijnend hemdje van Chanel ook was, 5000 euro vonden we er net iets over. :) Door de fijne treinregelingen in Italië stonden we die avond al weer terug in Bologna.
Op zondag besloten we het over de sportieve boeg te gooien. Een Fristietje met extra druivensuiker had ons zeker geen kwaad gedaan, want de wandeling richting San Luca (een mini bedevaartsoord in de heuvels van Bologna) is hier en daar serieus steil! Onze inspanning werd echter meer dan beloond toen we de top bereikten! Prachtig uitzicht, mooie kerk, zo goed als géén toeristen én MASSA's zon! Ter beloning van onze trip, gunden we ons dan ook wat "zonnebadings - time"... :) We hadden ons echter nogal ferm mispakt toen we dachten dat de afdaling veel vlotter zou gaan dan de klim. Na nog geen 100 meter besloot mama haar knie het zo goed als helemaal te begeven. Het feit dat mama haar allerbeste wandelschoenen - laarzen met hakjes - aangetrokken had, speelde natuurlijk ook nogal mee, hihi. Na enkele vergeefse pogingen om de afdaling verder te zetten, besloten we te wisselen van schoenen. Mijn UGG boots die in feite niet meer zijn dan grote "savatjes" brachten al voor 50% verzachting van de pijn. (voor de niet West - Vlamingen, dit is niet het verkleinwoord van het Franse "ça va"; hoewel ik, master van de verkleinwoorden, wel in staat zou zijn om dit eveneens te verkleinen; "savatjes" is het prachtige West Vlaams voor "pantoffels". Dit volledig ter zijde.) De andere 50% waren echter zo mogelijk nog gênanter dan het feit dat mama UGG boots droeg... (ik vond dat niet gênant, maar in een mode land als Italië is het voor mama's very not done om schaapjes aan je voeten te dragen. Dit werd duidelijk nadat 99% van onze vrouwelijke voorbijgangers met afkeuring naar mama haar mooie schoenen keken. Hehe...) Mama vond er namelijk niets beter op om haar ene been telkens in een hoek van 90 graden op te trekken, een beetje zoals marcheren, maar dan met één been. We waren beiden opgelucht toen we helemaal beneden aankwamen, mama voor haar knie en ik voor mijn voeten die in een-twee-maten-te-klein-zijnde paar schoenen een afdaling moesten maken én vooral ook voor mijn lachspieren, die serieus getraind werden tijdens de afdaling! :)
Toen we op maandagmorgen het zonnetje zagen piepen, besloten we shopping in Bologna part 2 te volbrengen en dus trokken we richting stad. Daar ontmoetten we ook Edie en Hatty, zodat die namen nu ook een gezicht kregen bij mama.
De volgende ochtend (mama's laatste dag in Bologna) bereidde mama een heerlijk Belgisch gerecht voor de meisjes hier op kot: Gentse Waterzooi met zalm. Koken voor Italianen is steeds een uitdaging, maar mama haar kookkunsten werden meer dan geapprecieerd! "Of ze misschien geen zin had om hier te blijven wonen en steeds te koken voor ons?" Een beter compliment konden ze niet geven, en terecht! Nooit genoot ik zo van een Belgische mama maaltijd! :) Zoals aan alle mooie liedjes een eind komt, zo naderde ook dit bezoek zijn einde. Om drie uur vertrokken mama en ik opnieuw richting luchthaven en namen we afscheid... Het vleugje België van de voorbije 6 dagen kreeg nog een (kort) verlengde toen ik, bij het terugwandelen naar mijn kot, ineens Bart Moeyaert zag verschijnen tussen de menigte! Ik stond op het punt om even hallo te zeggen (echt waar!), maar bij de eerste stap die ik zette in zijn richting, besefte ik dat ik zijn naam op dat moment totaal niet meer wist. En met een openingszin à la "Hallo, ik weet dat u een goede dichter bent, maar welkeen precies kan ik me momenteel niet herinneren" wou ik liever niet bij de lieve man aankloppen, dus liep ik met een laatste blik op zijn mooie blauw pak gewoon verder richting mijn huisje...

Daags nadien stond me dan weer een op en top Italiaanse gelegenheid te wachten. Zoals ik al eerder zei, studeerde Paola dit jaar eindelijk af. In Italië is het afstuderen een uitgebreid gevierde gebeurtenis in het leven en traditioneel worden de dichtste familieleden en vrienden uitgenodigd voor de thesisverdediging. (Dit is hier inderdaad openbaar, maar is naar Italiaanse gewoonte erg chaotisch en enorm ongeorganiseerd.) Ik had het super geluk om ook een uitnodiging te krijgen om deze dag mee te maken. En dus zat ik woensdagmorgen in een aula te luisteren naar de thesisverdediging van Paola. Nouja, "luisteren" is nogal overdreven, als ze in het Chinees zou hebben staan praten, had ik er misschien nog meer van begrepen :). Haar relaas ging over ruimtelijke ordening in Ferrara en hoe de architectuur daar kan op gebaseerd worden... Ofzoiets... :) Ik snapte er met andere woorden dus echt niet veel van! Ook Dani en Bea zaten echter met bedenkelijke gezichten te kijken, dus het was niet alleen de taal, maar vooral ook de inhoud die alles nogal moeilijk maakte.
Daarna volgde de plechtige proclamatie, Paola behaalde 100 punten... op 110. :) Ik snap hier werkelijk niets van hun puntensysteem, maar alles boven 90 is goed én 110 met lof is het hoogste wat je kan halen, wisten Dani en Bea me te vertellen.
Na het "saaie" gedeelte kwam het eetgedeelte! Te voet trokken we vanaf de faculteit door de straten van Bologna naar Bar Zanarini, zowat de allerhipste (en vooral duurste) bar van Bologna. Daar stond ons een gigantische buffet te wachten, met 101 verschillende hapjes, drank én dat alles in de blakende zon centrum Bologna. Ik had me al volgepropt met de "gezouten" hapjes, toen daar ineens ook koffie en een dessert buffet te voorschijn kwam... Ik kan aan veel weerstaan, maar aan aardbeientaartjes kan ik net niet weerstaan. Gevolg: tot de volgende ochtend kon ik geen eten meer zien of ruiken. Mijn maag was echt overladen met lekkers! :) Ter info: dit alles kostte Paola zo'n 1000 euro en dat allemaal om te vieren dat ze haar diploma na 10 jaar studeren eindelijk had. Op de foto's is trouwens ook mooi te zien hoe ze haar laurierkrans draagt. Dit is iets wat de mama van de Laurea (= d.i. afgestudeerde) maakt; op het einde van de dag wordt aan iedereen die zelf nog moet afstuderen een laurierblaadje gegeven. Dit zou het afstuderen bevorderen. Paola gaf me der eentje, joepie! Al vraag ik me af of de werking wel z'n effect heeft: Paola ging de voorbije jaren naar tientallen Laurea's en studeerde toch pas nu af. :)

Van Paola's Laurea op woensdag naar die van Pietro (vriendje van Suzanne) op vrijdag. Zijn feest was iets anders dan dat van Paola: samen met 9 andere afgestudeerden, huurden ze een gigantische zaal af en gaven ze er een feest. Ik was opnieuw erg blij dat ik uitgenodigd was, want als Erasmusser is het helemaal niet de gewoonte dat je zo'n Laurea feest kan mee maken. Omdat Suzanne al op voorhand voorzien had dat zij nogal veel met familie en vrienden van Pietro zou bezig zijn, was ook Nela uitgenodigd (de half Duits - Spaanse, waar ik eerder over schreef) en dus amuseerden wij ons met ons tweetjes... Op een bepaald moment stonden we aan te schuiven om drankjes te kopen, toen een jongen tegen 100 per uur begon te vertellen tegen Nela en ikzelf. Omdat onze taalmodus op dat moment op Engels stond én we tevens ook niet zo aandachtig aan het luisteren waren, reageerden we totaal niet op het ganse verhaal. De jongen leek wat van zijn stuk gebracht en begon deze keer opnieuw, maar dan in een trage versie en vroeg waarom wij zo raar keken. We hadden het woordje Erasmus nog maar laten vallen en ineens werden we omgeven door meerdere Italianen, die op dit Italiaanse feest niet gedacht hadden twee Erasmussers tegen te komen. Voor de rest van de avond hadden we de meest hilarische conversaties met hen en hoe later op de avond hoe meer volk er bij kwam. Nu steeg ook het alcohol gehalte in hun bloed en telkens wanneer een nieuwe vriend aankwam en Nela en ik voorgesteld werden, veranderde mijn naam. (Die van Nela is nu niet zo moeilijk te onthouden, Lieselot in al zijn varianten blijkbaar wel.) De evolutie ging ongeveer als volgt: "Lotja, Lotta, Carlotta, la Belga, Bruges, Kartoffel en Heidi". Vraag me niet waarom ik in godsnaam Kartoffel (oftwel "aardappel" dus) werd genoemd, maar hilarisch was het wel! Zelden heb ik zo zitten lachen :)!

Na al die Laurea feesten kan ik echt niet meer wachten tot ik zelf afgestudeerd ben :), jammer wel dat het bij ons niet zo uitgebreid gevierd wordt! Al kan ik natuurlijk wel een nieuwe traditie lanceren... Wie weet?! :)

Tot de volgende!
Lotje (of Heidi, of Aardappel,... zoals je wilt!)
X

PS: Foto's staan online van dit alles.

Een elfstedentocht ergens in Italië

Daar ik mijn blog deze keer moet beginnen met het verslag van een zotte vijfdaagse in het gezelschap van twee uiterst aangename dames, kan ik niet beter dan de dames zelf aan het woord te laten. Na de vijfdaagse waren ze zo lief om volgende tekstjes te schrijven...

Heeeeyy Lotje!

nog even een vlug berichtje om je nog eens te bedanken voor de fantastische 5-daagse. Als een doorwinterde Italiaanse deerne heb je ons van hot naar her geloodsd, zodat we zalige plaatsjes, toffe winkeltjes en heel veel lekker eten tegenkwamen. Het heeft me genoeg energie gegeven om de volgende thesismaanden door te komen, met af een toe een dagdroom naar mooiere bolognese tijden er tussendoor. Al vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik nog energie over heb :) Het was niet zo heel erg slim de eerste dag al die immense toren te beklimmen, hoewel het ons een prachtig uitzicht op de stad gaf. Het verwondert me dan ook dat we de volgende dag die wandeling tussen de dorpjes van Cinque Terre tot een goed einde hebben gebracht. Het was in ieder geval de moeite de kuiten daarvoor nog eens in te smeren! Wat een uitzichten, een mens zou er melig, of moet ik zeggen melodieus van worden? Blauw zo hemelsblauw... was de zee. Zelfs Sinterklaas en de leeuw in een kooi passeerden de revue. De Italianen zullen ons wel zot verklaard hebben :) Maar we lieten het ons allesbehalve aan het hart komen, waardoor nu, naast mijn kuiten, ook mijn lachspieren wat stretching kunnen gebruiken.
Al liet de zon ons even in de steek, toch hebben ook Parma en Modena me kunnen overtuigen van hun charme.
Lotje meid, ge zit daar goed. Ik zou zeggen, rust maar op het gemak uit van onze drukte (daar is sex and the city dan weer goed voor) en geniet van de opkomende lente in je middeleeuws provinciestadje. Lang leve de erasmus-levensstijl ;-)
Vele groetjes en nog een dikke kus,
Barbara

Nu Barbara haar zegje al heeft gedaan, moet ik mij ook maar eens schrap zetten achter mijn toetsenbord om een lofzang af te steken over ons 5-sterrenverblijf a casa Lotja in Bologna :)
Zoals het een 5-sterrenbehandeling behoort, werden we afgehaald aan de luchthaven, dit door niemand minder dan Lotje zelf, die ons daarop tijdens de busrit al een korte introductie over de stad gaf. Aangekomen op het appartement hadden we enkel onze beentjes onder tafel te schuiven en konden we genieten van onze eerste Italiaanse pasta "alla Lotja" :)
Daarna volgde natuurlijk een hele avond tateren en schateren!
Op uiterst ingenieuze wijze werd de vloer van Lotje's kamer met behulp van twee wel zeer geveerde matrassen omgebouwd tot slaapgelegenheid voor Barbara en mij en met een fluisterstemmetje werd door Lotje de laatste service van de dag verricht: "kga 't lichtje uitdoen é"
En met het geluid van het klaterende water en het bijbehorende gebonk van Paola in de douche probeerden we in slaap te vallen...
De volgende morgen werden we door Lotje in het centrum gedropt en gingen Babs en ik met z'n tweetjes op verkenning. Na een helse beklimming van een van de torens hadden we een adembenemend uitzicht over de stad. Na die inspanning hadden we wel een aperitiefje verdiend en deden we ons meteen te goed aan olijfjes en zongedroogde tomaatjes naast het fonteintje op het plein. Daarop loodste Lotje ons door het universiteitskwartier voor een studentikoze lunch en een bezoekje aan haar favoriete winkeltjes, want meisjes moeten nu eenmaal shoppen ;)
Eenmaal terug thuis, uitgeshopt en uitgehongerd, stortten we ons op Italiaanse pizza! mmm...
En we maakten ons klaar voor de tweedaagse Cinqueterre, die al véél te vroeg de volgende morgen zou beginnen. (nvdr: om 5u30!)
Na een treinrit van ongeveer 4 uren, in verschillende versies van gehoofdsteunde italiaanse treinen en duikboten kwamen we aan op onze bestemming: het paradijs ofte Cinqueterre. De helderblauwe hemel en glinsterende zee deden Barbara zowaar opspringen van vreugde, maar na de derde vergeefse poging om dit gebeuren op foto te vereeuwigen, hield ook Lotje het voor bekeken :)
Op het programma stond een wandeling langs olijfbomen en wijngaarden die ons naar het volgende stadje zou brengen... voor de prijs van enkele bijna-dood-ervaringen tijdens de beklimming, kregen we als beloning het zonnetje op onze snoet en de meest fantastische uitzichten over de zee. Voor de volgende stadjes gebruikten we ons verstand en namen de trein en de rest van de dag verliep als in een droom. Op de derde zondag ;) keerden we terug via nog enkele schilderachtige stadjes tot we uiteindelijk opnieuw a casa Lotja kwamen.
Onze kuiten hadden ondertussen enorme proporties aangenomen maar toch wisten we van geen ophouden en maandag moest ook Modena onze kritische beoordeling ondergaan :)
Die avond overtrof pasta alla Barbara Paola's triestige vleeslapjes glansrijk en zo kwam ook onze laatste Bolognese avond tot een eind.
Door een wrede speling van het lot, moest Lotje dinsdagmorgen naar de les :(
Maar Babs en ik kenden ondertss toch ook al een beetje onze weg door Bologna, en na een museumpje en een koffietje/theetje... en het shoppen voor souveniertjes uiteraard :)... voegde Lotje zich weer bij ons en konden we nog een laatste keer genieten van een Italiaanse lunch voor we naar België terug moesten keren.
En dinsdagavond zetten twee doodgelukkige meisjes opnieuw voet op Belgische bodem. De vreselijke realiteit van de thesis-stress is ondertss alweer doorgedrongen... maar ons Bolognese 5-sterren avontuur kunnen ze ons niet meer afnemen :)
Grazie mille cara Lotja!!
Marlies xx

Ik kan het niet meer dan eens zijn met de dames, om nog even de titel van mijn blog uit te leggen:
Bologna - Manarola - Volastra - Corniglia - Vernazza - Monterosso - Riomaggiore - La Spezia - Parma - Modena - Bologna... En dat op vijf dagen... De dag nadat Marlies en Babs vertrokken waren, kon ik waarempel geen pap (of int Italiaans pappa dan :)) meer zeggen! Moe, maar verzadigd heet dat dan! Bij deze, dames: de vijf sterren zijn binnen hoor! :)

Hoe extreem fantastisch de vijf dagen waren geweest, des te minder extreem en fantastisch de daaropvolgende dagen waren. Door een familiegebeurtenis kon onze prof van "geschiedenis van de vrouwen" een week eerder geen enkele les laten doorgaan, gevolg: de week erop hadden we (met een extra seminarie van vier uur er bovenop) maar liefst 12 uur les van dit vak! Hoe boeiend vrouwen ook mogen zijn, dit was er gewoon te veel aan! :)

In de dagen die volgden had ik nog een afspraak met enkele proffen ivm af te leggen examens en afgelegde examens. Wie het zich nog herinnert: mijn examen papyrologie kon een ander cijfer krijgen dan de oorspronkelijke 28, wel met trots kan ik melden dat er effectief een 30 is verschenen op mijn "rapportje". Joepie!

Voorbije woensdag zijn we dan Paola's "einde van de universiteitscarriere" gaan vieren met een etentje in een Indisch restaurant. Ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik me bijna ziek heb gegeten... Een oosterse maaltijd deed me echt goed tussen de kilo's pasta, pizza en tomaten die ik hier al verorberde! Al waren mijn drie Italiaanse kotgenootjes er iets minder gerust op. De paniek brak al uit toen er op de menu kaart niet duidelijk stond aangegeven "primi en secondi piatti". Ondanks mijn verwoede pogingen om uit te leggen dat ze met een portie kip aangevuld met rijst zeker en vast genoeg zouden hebben, konden ze toch maar ten volle genieten wanneer onze overvol gevulde borden arriveerden. (Al besloten ze op het eind van de avond toch dat er niets gaan boven de Italiaanse keuken... Haaaaaah, Pasta 4 life dan maar zeker?)

Deze week komt mijn Mama aan, voor deze keer met de grote M, want Mama's in Italië zijn heilig... En de mijne natuurlijk ook wel n beetje hoor :)!

Nu Berlusconi en de zijnen een wet willen invoeren om (naast de overige 99 % van de media) ook Bloggers te controleren en te censureren, hoop ik maar dat mijn Blog het einde van het jaar haalt! Maar zolang Silvio me niet van het net haalt, doe ik gewoon verder met mijn Italiaanse leventje en met het schrijven over mijn Italiaans leventje!

Alla prossima volta!
Lotjolina!
xxx

PS: Pics online!