Gentse Waterzooi in Bologna

Mijn tweede semester lijkt zich meer en meer op te bouwen rond bezoekers: eens de ene weg is, maak ik me op voor de volgende. Zodus begon ik, nadat Barbara en Marlies terug richting België waren vertrokken, te verlangen tot de mama zou aankomen.

In de week daarvoor had ik echter nog een verjaardagsfeestje van Nela. Een half Duits - half Spaans meisje, dat ik via Suzanne (half Zwitsers - half Spaans) had leren kennen. - Kwestie van het Erasmus gezelschap zo internationaal mogelijk te maken :)! - Op de vooravond van haar verjaardag was het echter ook St. Patricksday. Wat die Italianen precies bezielt (en vooral Waarom?!?), weet ik niet, maar feit is wel dat ze ALLE remmen loslieten op die dag! Het centrum van Bologna werd overspoelt door Italianen met St. Patricksday hoeden, groene pruiken, bier, groen geverfde gezichten en vooral een soort Italiaans - Engels gezang. Waar Nela haar feest plaats vond, hadden we daar echter niet zo veel van gemerkt. Toen Suzanne en ikzelf de bus terug naar huis namen, dachten we waarempel dat we in Ierland zaten. De bus zat O-VER-VOL met zatte Italianen die het grappig vonden om bij elke halte de deuren te blokkeren, waardoor de mensen die dus op/af de bus moesten, willen of niet, niet of net wél meegenomen werden. :) Suzanne en ik waren echter vastbesloten om af te stappen waar we dat wilden, dus na veel geduw en getrek had ik mij opgesteld voor de deur, met nog één bende zatte jongens tussen ons in. Toen de bus stopte, zette ik mijn allerbeste onschuldig gezichtje op en vroeg ik met een schril stemmetje "mogen wij alstublieft afstappen". De nogal imponerende jongeman - woog zowat 100 kg - die voor mij stond, trapte duidelijk in mijn list toen hij voor de ganse bus scandeerde "Mensen, laat dat prinsesje hier eens afstappen!" Haha, tussen al die groen geverfde gezichten, stak ik er nogal uit met mijn rood hoofd, maar ik geraakte ten minste op tijd van de bus!

De donderdag maakte ik mij op voor mijn rit naar de luchthaven. En exact het moment dat ik voor de deuren stond, piepte daar mama Elsje tussen de passagiers! Die avond had ik gezorgd voor een zelfbereid diner (voor de mensen die me al eerder bezochten: ja, dat met de groentjes en de tomatensaus :)!) en de dag erna stond een dagje winkelen op het menu. Ik weet niet wie het gezegde "shop till you drop" lanceerde, maar die had aan ons alvast een vette kluif gehad. Ik heb echt waar nog nooit in mijn leven zoveel winkels bezocht! Het was erg fijn, maar vooral ook niet zo goed voor de portemonnee :). Aangezien 5 dagen in Bologna nogal eentonig kunnen zijn, besloten we de zaterdag een stad te bezoeken. Op mijn to do lijstje stond onder andere Firenze en dat werd het dan ook. Deze over-toeristische stad kon me echter niet zo heel erg bekoren en ook de gure wind speelde ons wat parten, dus besloten we om ons maar te storten op, inderdaad ja, shopping! En hoe mooi het doorschijnend hemdje van Chanel ook was, 5000 euro vonden we er net iets over. :) Door de fijne treinregelingen in Italië stonden we die avond al weer terug in Bologna.
Op zondag besloten we het over de sportieve boeg te gooien. Een Fristietje met extra druivensuiker had ons zeker geen kwaad gedaan, want de wandeling richting San Luca (een mini bedevaartsoord in de heuvels van Bologna) is hier en daar serieus steil! Onze inspanning werd echter meer dan beloond toen we de top bereikten! Prachtig uitzicht, mooie kerk, zo goed als géén toeristen én MASSA's zon! Ter beloning van onze trip, gunden we ons dan ook wat "zonnebadings - time"... :) We hadden ons echter nogal ferm mispakt toen we dachten dat de afdaling veel vlotter zou gaan dan de klim. Na nog geen 100 meter besloot mama haar knie het zo goed als helemaal te begeven. Het feit dat mama haar allerbeste wandelschoenen - laarzen met hakjes - aangetrokken had, speelde natuurlijk ook nogal mee, hihi. Na enkele vergeefse pogingen om de afdaling verder te zetten, besloten we te wisselen van schoenen. Mijn UGG boots die in feite niet meer zijn dan grote "savatjes" brachten al voor 50% verzachting van de pijn. (voor de niet West - Vlamingen, dit is niet het verkleinwoord van het Franse "ça va"; hoewel ik, master van de verkleinwoorden, wel in staat zou zijn om dit eveneens te verkleinen; "savatjes" is het prachtige West Vlaams voor "pantoffels". Dit volledig ter zijde.) De andere 50% waren echter zo mogelijk nog gênanter dan het feit dat mama UGG boots droeg... (ik vond dat niet gênant, maar in een mode land als Italië is het voor mama's very not done om schaapjes aan je voeten te dragen. Dit werd duidelijk nadat 99% van onze vrouwelijke voorbijgangers met afkeuring naar mama haar mooie schoenen keken. Hehe...) Mama vond er namelijk niets beter op om haar ene been telkens in een hoek van 90 graden op te trekken, een beetje zoals marcheren, maar dan met één been. We waren beiden opgelucht toen we helemaal beneden aankwamen, mama voor haar knie en ik voor mijn voeten die in een-twee-maten-te-klein-zijnde paar schoenen een afdaling moesten maken én vooral ook voor mijn lachspieren, die serieus getraind werden tijdens de afdaling! :)
Toen we op maandagmorgen het zonnetje zagen piepen, besloten we shopping in Bologna part 2 te volbrengen en dus trokken we richting stad. Daar ontmoetten we ook Edie en Hatty, zodat die namen nu ook een gezicht kregen bij mama.
De volgende ochtend (mama's laatste dag in Bologna) bereidde mama een heerlijk Belgisch gerecht voor de meisjes hier op kot: Gentse Waterzooi met zalm. Koken voor Italianen is steeds een uitdaging, maar mama haar kookkunsten werden meer dan geapprecieerd! "Of ze misschien geen zin had om hier te blijven wonen en steeds te koken voor ons?" Een beter compliment konden ze niet geven, en terecht! Nooit genoot ik zo van een Belgische mama maaltijd! :) Zoals aan alle mooie liedjes een eind komt, zo naderde ook dit bezoek zijn einde. Om drie uur vertrokken mama en ik opnieuw richting luchthaven en namen we afscheid... Het vleugje België van de voorbije 6 dagen kreeg nog een (kort) verlengde toen ik, bij het terugwandelen naar mijn kot, ineens Bart Moeyaert zag verschijnen tussen de menigte! Ik stond op het punt om even hallo te zeggen (echt waar!), maar bij de eerste stap die ik zette in zijn richting, besefte ik dat ik zijn naam op dat moment totaal niet meer wist. En met een openingszin à la "Hallo, ik weet dat u een goede dichter bent, maar welkeen precies kan ik me momenteel niet herinneren" wou ik liever niet bij de lieve man aankloppen, dus liep ik met een laatste blik op zijn mooie blauw pak gewoon verder richting mijn huisje...

Daags nadien stond me dan weer een op en top Italiaanse gelegenheid te wachten. Zoals ik al eerder zei, studeerde Paola dit jaar eindelijk af. In Italië is het afstuderen een uitgebreid gevierde gebeurtenis in het leven en traditioneel worden de dichtste familieleden en vrienden uitgenodigd voor de thesisverdediging. (Dit is hier inderdaad openbaar, maar is naar Italiaanse gewoonte erg chaotisch en enorm ongeorganiseerd.) Ik had het super geluk om ook een uitnodiging te krijgen om deze dag mee te maken. En dus zat ik woensdagmorgen in een aula te luisteren naar de thesisverdediging van Paola. Nouja, "luisteren" is nogal overdreven, als ze in het Chinees zou hebben staan praten, had ik er misschien nog meer van begrepen :). Haar relaas ging over ruimtelijke ordening in Ferrara en hoe de architectuur daar kan op gebaseerd worden... Ofzoiets... :) Ik snapte er met andere woorden dus echt niet veel van! Ook Dani en Bea zaten echter met bedenkelijke gezichten te kijken, dus het was niet alleen de taal, maar vooral ook de inhoud die alles nogal moeilijk maakte.
Daarna volgde de plechtige proclamatie, Paola behaalde 100 punten... op 110. :) Ik snap hier werkelijk niets van hun puntensysteem, maar alles boven 90 is goed én 110 met lof is het hoogste wat je kan halen, wisten Dani en Bea me te vertellen.
Na het "saaie" gedeelte kwam het eetgedeelte! Te voet trokken we vanaf de faculteit door de straten van Bologna naar Bar Zanarini, zowat de allerhipste (en vooral duurste) bar van Bologna. Daar stond ons een gigantische buffet te wachten, met 101 verschillende hapjes, drank én dat alles in de blakende zon centrum Bologna. Ik had me al volgepropt met de "gezouten" hapjes, toen daar ineens ook koffie en een dessert buffet te voorschijn kwam... Ik kan aan veel weerstaan, maar aan aardbeientaartjes kan ik net niet weerstaan. Gevolg: tot de volgende ochtend kon ik geen eten meer zien of ruiken. Mijn maag was echt overladen met lekkers! :) Ter info: dit alles kostte Paola zo'n 1000 euro en dat allemaal om te vieren dat ze haar diploma na 10 jaar studeren eindelijk had. Op de foto's is trouwens ook mooi te zien hoe ze haar laurierkrans draagt. Dit is iets wat de mama van de Laurea (= d.i. afgestudeerde) maakt; op het einde van de dag wordt aan iedereen die zelf nog moet afstuderen een laurierblaadje gegeven. Dit zou het afstuderen bevorderen. Paola gaf me der eentje, joepie! Al vraag ik me af of de werking wel z'n effect heeft: Paola ging de voorbije jaren naar tientallen Laurea's en studeerde toch pas nu af. :)

Van Paola's Laurea op woensdag naar die van Pietro (vriendje van Suzanne) op vrijdag. Zijn feest was iets anders dan dat van Paola: samen met 9 andere afgestudeerden, huurden ze een gigantische zaal af en gaven ze er een feest. Ik was opnieuw erg blij dat ik uitgenodigd was, want als Erasmusser is het helemaal niet de gewoonte dat je zo'n Laurea feest kan mee maken. Omdat Suzanne al op voorhand voorzien had dat zij nogal veel met familie en vrienden van Pietro zou bezig zijn, was ook Nela uitgenodigd (de half Duits - Spaanse, waar ik eerder over schreef) en dus amuseerden wij ons met ons tweetjes... Op een bepaald moment stonden we aan te schuiven om drankjes te kopen, toen een jongen tegen 100 per uur begon te vertellen tegen Nela en ikzelf. Omdat onze taalmodus op dat moment op Engels stond én we tevens ook niet zo aandachtig aan het luisteren waren, reageerden we totaal niet op het ganse verhaal. De jongen leek wat van zijn stuk gebracht en begon deze keer opnieuw, maar dan in een trage versie en vroeg waarom wij zo raar keken. We hadden het woordje Erasmus nog maar laten vallen en ineens werden we omgeven door meerdere Italianen, die op dit Italiaanse feest niet gedacht hadden twee Erasmussers tegen te komen. Voor de rest van de avond hadden we de meest hilarische conversaties met hen en hoe later op de avond hoe meer volk er bij kwam. Nu steeg ook het alcohol gehalte in hun bloed en telkens wanneer een nieuwe vriend aankwam en Nela en ik voorgesteld werden, veranderde mijn naam. (Die van Nela is nu niet zo moeilijk te onthouden, Lieselot in al zijn varianten blijkbaar wel.) De evolutie ging ongeveer als volgt: "Lotja, Lotta, Carlotta, la Belga, Bruges, Kartoffel en Heidi". Vraag me niet waarom ik in godsnaam Kartoffel (oftwel "aardappel" dus) werd genoemd, maar hilarisch was het wel! Zelden heb ik zo zitten lachen :)!

Na al die Laurea feesten kan ik echt niet meer wachten tot ik zelf afgestudeerd ben :), jammer wel dat het bij ons niet zo uitgebreid gevierd wordt! Al kan ik natuurlijk wel een nieuwe traditie lanceren... Wie weet?! :)

Tot de volgende!
Lotje (of Heidi, of Aardappel,... zoals je wilt!)
X

PS: Foto's staan online van dit alles.