Posts
...oftewel Bologna (de rode, de geleerde en de vette) wordt meer en meer een plaatsje naar mijn hart! Hoewel het Erasmusgebeuren stilaan een gewoonte wordt, zorgt deze stad er steeds voor dat er altijd wel iets te beleven valt. Zij het een feestje, zij het een culturele gebeurtenis,... Bologna is een fijne stad! Dit volledig ter zijde... :)
De voorbije dagen participeerde ik in enkele Erasmus activiteiten zoals daar zijn: een film avond, internationale avonden (respectievelijk Duits en Braziliaans), een salsa les en enkele fuifjes. De filmavond begon veelbelovend: de film was er eentje met als locatie Bologna, had een inhoud vol Erasmusavonturen en was gratis. (Steeds fijn in deze nogal dure stad!) Hoe veelbelovend de film echter ook was: het einde werd ons ontnomen door de kracht der techniek... Na meerdere verwoede pogingen om de DVD opnieuw te laten spelen, luidde het onmiskenbare verdict: "het spijt ons enorm, maar de DVD werkt niet meer". Daar zaten dan die arme 100 Erasmusstudentjes die voorlopig niet weten hoe de film eindigde :). Desalniettemin had de avond nog een fijne afloop, daar de frietverkoper vergat om onze frietjes aan te rekenen... Onze frank (of Euro's die in dit geval eens niet geminderd waren) viel pas toen we al enkele straten verder waren en voor deze éne keer lieten we het gebeuren maar zo. Mijn geweten heeft me echter al genoeg ingefluisterd dat ik de volgende keer misschien toch beter de arme man zou inlichten van zijn vergetelheid :)!
Wat betreft de feestjes; één ervan vond plaats in Villa Serena... Een club even buiten het centrum, gelokaliseerd in een afgelegen enorm herenhuis, bestaande uit drie verdiepingen én voorzien van gratis hapjes. Meer moesten we niet hebben. Althans, dat dachten we toch. Ambiance: 0,0 - bezoekers: 30 als het al veel was. Gevolg: wij met drie (Edie, Hatty en mezelf) in een taxi op zoek naar een andere club. Club Covo zag er van buitenaf uit als de JC in Wevelgem. (En niet voor het één of ander, maar veel belovend is dat niet hihi...) MAAR--> ambiance: de volle 300 % - bezoekers: niet te tellen. Gevolg: een heel aangename avond in een StuBru-achtige muziekomgeving. Nog enkele fijne weetjes over deze club: enfant terrible Peterke Doherty zette er ooit voet binnen en was énorm enthousiast. En enfant barbie Lotje VDD zette er die bewuste avond voet binnen met een roze Barbie shirt (letterlijk: stond in koeien van letters op mijn shirt) en heeft daaraan bij de iets stoerdere populatie nu haar bijnaam te danken: Barbie. :) Iel plezant allemaal!!!
De dag na het Covo bezoek was er een reünie gepland met mijn medestudenten uit de Italiaanse les in Leuven. Samen met Linde, Lore, Marieke, Thomas en Floris had ik twee dolle dagen in Bologna. In toevoeging tot deze vermelding, wil ik graag enkele misverstanden de wereld uithelpen: Marieke is niet Marieke-Mary-Marietje Maes :)! Maar zij is wel een meisje uit Oost-Vlaanderen die toevallig ook Marieke heet... ;) Ten tweede: voor wie een leuk verslagje wil lezen over een ander Erasmus avontuur, nl. dat van Marieke (niet Marieke-Mary-Marietje Maes dus), wijs ik u graag door naar de link (Marieke in Padova) aan de linkerzijde van mijn blog. Echter: het dient gezegd dat de schrijfster van deze blog me onterecht aanspreekt als "persoon met een rotslecht karakter". DIT IS NIET CORRECT! :)
Dit gezegd zijnde: ik vond het enorm fijn om met hen op te trekken! Hetzelfde kan gezegd worden (vermoed ik toch) van Thomas: hij slaagde er namelijk in maar liefst 2 keer zijn trein te missen en bleef dus maar hangen in de omgeving van Bologna... Mijn rotslechtkarakter beveelt me dit te melden Thomas, of wat had u gedacht? :)
Vandaag ben ik dan papa en Veerle gaan uitzwaaien; die waren hier voor 4 dagen op bezoek. Het waren, wederom, erg aangename tijden! Shopping until we were dropping, bezoekjes hier en daar en lekker uiteten... Erreug fijn!
Foto's van al deze gebeurtenissen vinden jullie opnieuw op internet!
Baci - zoenen,
Lotje!
x
zondag 19 oktober 2008
zondag 5 oktober 2008
Ci siamo e ci resteremo...
Alweer een weekje verder... De tijd vliegt hier werkelijk voorbij!
Zoals ik al vermeld had in mijn vorig bericht, stonden me deze week mijn eerste lessen te wachten. Maandag was het dan zover: om 17u zat ik in een aula wat ongemakkelijk rond te kijken, maar groot was mijn vreugde toen aldaar een blonde en een rosse deerne verschenen: mijn Erasmuskennis is intussen al van die aard dat ik zowaar getraind ben collega Erasmussers op te sporen door middel van hun haarkleur. Ook nu had mijn intuïtie me niet bedrogen: Nele aus Deutschland en Françoise de Bruxelles werden mijn klasgenootjes. Het Italiaans van Françoise is nogal indrukwekkend, maar das niet alleen voor zijzelf een enorme meevaller, ook ik kan er mijn graantje van meepikken. Ze is namelijk zo lief om haar, weliswaar Franse, nota's aan mij te geven, want mijn nota's zijn niet meteen de beste. Daarmee heb ik ineens al gezegd wat iedereen zich wellicht afvroeg: hoe is dat nu om les te volgen in het Italiaans? Wel: zotjes :)! Vooral als je een prof hebt die nogal snel praat, die de neiging heeft om te beginnen aan een zin en vervolgens in die zin dan weer te starten met 5 andere zinnen... Met andere woorden: het is echt lastig om twee uur lang met de volle concentratie naar een prof te luisteren! Ook Nele (aus Deutschland) heeft hetzelfde probleem, met als gevolg dat ik gebombardeerd ben tot tolk van dienst: ik leer de Franse nota's en mag ze vervolgens in het Duits (of Engels) doorgeven aan Nele :). Nouja, goed voor mijn talenkennis zeker? Wat betreft de professor zelf: toen hij binnenkwam, dacht ik dat hij de conciërge was. Haha, echt waar! Hij droeg namelijk een gigantische bos met sleutels aan zijn riem en had bovendien 'bretellen' aan. Boeken of een aktentas had hij dan weer niet, maar toen hij na 15 min. introductie over Romeinse auteurs begon, kon ik al vermoeden dat deze lieve man geen conciërge was. :)
Het lessensysteem is hier trouwens iets anders dan in België: ik heb namelijk 6 weken lang 2 vakken per week (telkens 6 uur); na die zes weken kan het zijn dat er examens volgen over die twee vakken. Maar ondertussen start het tweede blok van 6 weken lessen alweer. Zo zijn er vier periodes met (ongeveer 6 weken les). Aansluitend kan ik melden dat ik (hoogstwaarschijnlijk) in België zal zijn vanaf 20 december tot 6 januari...
Daar er in Bologna veel Erasmussers zijn, had Aegee had geweldige idee om iedere week een "internationale avond" te organiseren. Woensdag werd de aftrap gegeven met een "Spaanse Avond". Nadat ik eerst een half uur verwoede pogingen ondernomen had om the place to be te vinden, kwam ik aan in de club Hobby One. Groot was mijn verbazing toen een jongeman mij aansprak: "So you are the flemish girl?". Khad die jongen namelijk nog nooit gezien en ik begreep al helemaal niet dat hij mij herkende en wist dat ik uit België kwam. Gelukkig was daar Edie die me doodleuk wist te vertellen dat ze een foto had moeten meenemen naar de Italiaanse les. Drie keer raden wie op de foto stond? Inderdaad ja: Lotje uit Vlaanderen en met sproetjes. Bij deze had ik er voor gezorgd dat ze het woord "sproetjes" moesten leren in die klas en was ik meteen ook een beetje een Bekende Vlaming :).
Donderdagavond ben ik met Hatty en Aisling (een vriendin van Hatty uit Schotland) naar een optreden gaan kijken: Turkse Dans op de Piazza Maggiore. Dat is nu één van de redenen waarom ik zo van Bologna hou: bijna elke week is er wel een (gratis) optreden van één of andere dans/muziek/...groep! Het optreden was echt prachtig en de sfeer zat er meteen in... Later die avond zijn we nog naar een club gegaan en daar kwam ik Gabriele tegen. Een Italiaan die ik ontmoette de eerste week dat ik hier rondliep. Toen ik hem nu spontaan in het Italiaans begroette en een gesprek startte, zei hij de volgende magische woorden: "Amaai, uw Italiaans is ook nogal verbeterd in vergelijking met de eerste week." Dat was nu net wat ik eens wou horen: ik spreek dus duidelijk al beter Italiaans :)! Lijkt misschien logisch, maar voor mij was het toch een heel aangename bevestiging van wat ik gehoopt had!
Was het nu door het compliment dat mijn maag een zeer vreemd manoeuvre uitgehaald had of was het door mijn enthousiaste geklap bij de Turkse dans? Geen idee: maar donderdagnacht was ik ineens zo ziek als iets. Gevolg: vrijdag een hele dag in bed met een filmpje. Nouja, "film-pje". La Meglio Gioventù: een knaller van een Italiaanse film die maar liefst zes uur duurde. P.R.A.C.H.T.I.G!
Gelukkig was mijn ziek zijn maar van korte duur, want zaterdagmorgen hadden we een trip gepland naar Verona. Daar heb ik voor de eerste keer in Italië echt mijn hart verloren! Ik vond de stad echt zoooo mooi en zoooo gezellig. Naast hét balkon (van Julia en Romeo natuurlijk) en het Romeins amfitheater, zijn er zoveel mooie gebouwen en hangt er een heel aangename sfeer. Daar wil ik zeker nog es heen gaan! (Foto's staan reeds op internet...) Wat bovendien nog mooi meegenomen was: ik vond 50 euro op straat :). Eerlijk als ik ben, zou ik dat natuurlijk wel onmiddellijk terug geven aan de eigenaar, maar aangezien we in een doods straatje rondliepen, restte me geen andere optie dan de centjes weg te steken é :)!
Ergens in de stad hing er een bord "Ci siamo e ci resteremo", wat zoveel wil zeggen als "we zijn er en we zullen er blijven". De oorspronkelijke context is wellicht niet dezelfde als de context waarin ik dit citaat nu gebruik, maar ik kan me perfect vinden in deze woorden!
Om tenslotte nog af te sluiten met een weetje: het cliché dat alle Italianen "donker zijn", kan ik bij deze ontkrachten... Puglia, een streek in Zuid-Italie werd ooit door de Noormannen veroverd en deze blonde krijgers zorgden ervoor dat in Puglia heel wat blonde schoonheden rondlopen! :)
Tot de volgende keer met meer van deze en andere fijne weetjes!
Arrividerci!
Lotje x
Zoals ik al vermeld had in mijn vorig bericht, stonden me deze week mijn eerste lessen te wachten. Maandag was het dan zover: om 17u zat ik in een aula wat ongemakkelijk rond te kijken, maar groot was mijn vreugde toen aldaar een blonde en een rosse deerne verschenen: mijn Erasmuskennis is intussen al van die aard dat ik zowaar getraind ben collega Erasmussers op te sporen door middel van hun haarkleur. Ook nu had mijn intuïtie me niet bedrogen: Nele aus Deutschland en Françoise de Bruxelles werden mijn klasgenootjes. Het Italiaans van Françoise is nogal indrukwekkend, maar das niet alleen voor zijzelf een enorme meevaller, ook ik kan er mijn graantje van meepikken. Ze is namelijk zo lief om haar, weliswaar Franse, nota's aan mij te geven, want mijn nota's zijn niet meteen de beste. Daarmee heb ik ineens al gezegd wat iedereen zich wellicht afvroeg: hoe is dat nu om les te volgen in het Italiaans? Wel: zotjes :)! Vooral als je een prof hebt die nogal snel praat, die de neiging heeft om te beginnen aan een zin en vervolgens in die zin dan weer te starten met 5 andere zinnen... Met andere woorden: het is echt lastig om twee uur lang met de volle concentratie naar een prof te luisteren! Ook Nele (aus Deutschland) heeft hetzelfde probleem, met als gevolg dat ik gebombardeerd ben tot tolk van dienst: ik leer de Franse nota's en mag ze vervolgens in het Duits (of Engels) doorgeven aan Nele :). Nouja, goed voor mijn talenkennis zeker? Wat betreft de professor zelf: toen hij binnenkwam, dacht ik dat hij de conciërge was. Haha, echt waar! Hij droeg namelijk een gigantische bos met sleutels aan zijn riem en had bovendien 'bretellen' aan. Boeken of een aktentas had hij dan weer niet, maar toen hij na 15 min. introductie over Romeinse auteurs begon, kon ik al vermoeden dat deze lieve man geen conciërge was. :)
Het lessensysteem is hier trouwens iets anders dan in België: ik heb namelijk 6 weken lang 2 vakken per week (telkens 6 uur); na die zes weken kan het zijn dat er examens volgen over die twee vakken. Maar ondertussen start het tweede blok van 6 weken lessen alweer. Zo zijn er vier periodes met (ongeveer 6 weken les). Aansluitend kan ik melden dat ik (hoogstwaarschijnlijk) in België zal zijn vanaf 20 december tot 6 januari...
Daar er in Bologna veel Erasmussers zijn, had Aegee had geweldige idee om iedere week een "internationale avond" te organiseren. Woensdag werd de aftrap gegeven met een "Spaanse Avond". Nadat ik eerst een half uur verwoede pogingen ondernomen had om the place to be te vinden, kwam ik aan in de club Hobby One. Groot was mijn verbazing toen een jongeman mij aansprak: "So you are the flemish girl?". Khad die jongen namelijk nog nooit gezien en ik begreep al helemaal niet dat hij mij herkende en wist dat ik uit België kwam. Gelukkig was daar Edie die me doodleuk wist te vertellen dat ze een foto had moeten meenemen naar de Italiaanse les. Drie keer raden wie op de foto stond? Inderdaad ja: Lotje uit Vlaanderen en met sproetjes. Bij deze had ik er voor gezorgd dat ze het woord "sproetjes" moesten leren in die klas en was ik meteen ook een beetje een Bekende Vlaming :).
Donderdagavond ben ik met Hatty en Aisling (een vriendin van Hatty uit Schotland) naar een optreden gaan kijken: Turkse Dans op de Piazza Maggiore. Dat is nu één van de redenen waarom ik zo van Bologna hou: bijna elke week is er wel een (gratis) optreden van één of andere dans/muziek/...groep! Het optreden was echt prachtig en de sfeer zat er meteen in... Later die avond zijn we nog naar een club gegaan en daar kwam ik Gabriele tegen. Een Italiaan die ik ontmoette de eerste week dat ik hier rondliep. Toen ik hem nu spontaan in het Italiaans begroette en een gesprek startte, zei hij de volgende magische woorden: "Amaai, uw Italiaans is ook nogal verbeterd in vergelijking met de eerste week." Dat was nu net wat ik eens wou horen: ik spreek dus duidelijk al beter Italiaans :)! Lijkt misschien logisch, maar voor mij was het toch een heel aangename bevestiging van wat ik gehoopt had!
Was het nu door het compliment dat mijn maag een zeer vreemd manoeuvre uitgehaald had of was het door mijn enthousiaste geklap bij de Turkse dans? Geen idee: maar donderdagnacht was ik ineens zo ziek als iets. Gevolg: vrijdag een hele dag in bed met een filmpje. Nouja, "film-pje". La Meglio Gioventù: een knaller van een Italiaanse film die maar liefst zes uur duurde. P.R.A.C.H.T.I.G!
Gelukkig was mijn ziek zijn maar van korte duur, want zaterdagmorgen hadden we een trip gepland naar Verona. Daar heb ik voor de eerste keer in Italië echt mijn hart verloren! Ik vond de stad echt zoooo mooi en zoooo gezellig. Naast hét balkon (van Julia en Romeo natuurlijk) en het Romeins amfitheater, zijn er zoveel mooie gebouwen en hangt er een heel aangename sfeer. Daar wil ik zeker nog es heen gaan! (Foto's staan reeds op internet...) Wat bovendien nog mooi meegenomen was: ik vond 50 euro op straat :). Eerlijk als ik ben, zou ik dat natuurlijk wel onmiddellijk terug geven aan de eigenaar, maar aangezien we in een doods straatje rondliepen, restte me geen andere optie dan de centjes weg te steken é :)!
Ergens in de stad hing er een bord "Ci siamo e ci resteremo", wat zoveel wil zeggen als "we zijn er en we zullen er blijven". De oorspronkelijke context is wellicht niet dezelfde als de context waarin ik dit citaat nu gebruik, maar ik kan me perfect vinden in deze woorden!
Om tenslotte nog af te sluiten met een weetje: het cliché dat alle Italianen "donker zijn", kan ik bij deze ontkrachten... Puglia, een streek in Zuid-Italie werd ooit door de Noormannen veroverd en deze blonde krijgers zorgden ervoor dat in Puglia heel wat blonde schoonheden rondlopen! :)
Tot de volgende keer met meer van deze en andere fijne weetjes!
Arrividerci!
Lotje x
Abonneren op:
Posts (Atom)