Hallo iedereen!

Zoals de heer Pieter al opmerkte, bleef het hier de laatste tijd wat stil op mijn blog. Deze stilte kan echter perfect verklaard worden door 1) bezoek uit België 2) onvoorziene omstandigheden (waarover later meer) 3) een kapotte internet verbinding.

Bij deze zal ik hier en nu een einde maken aan de stilte en zal ik me vol overgave storten op het verslaggevende aspect van deze blog!

We schrijven zaterdag 8 november: op van de zenuwen stap ik op de bus richting Bologna Airport. De zenuwen spelen me parten aangezien de Heilige Vijfvuldigheid (zie vorig stukje) me komt opzoeken en ik hen als verrassing zal opwachten in de luchthaven zelf. Nog geen twee minuten nadat ik op de bus gestapt ben, komt daar één Algerijnse man kennis met me maken. Na een wel zeer korte introductie (en ook wel wat afschrikwekkende) vraagt de man me prompt of ik eventueel niet met hem een verder leven wil opbouwen in zijn huis nabij de kust in Algerije... Hoewel ik door dit aanbod ten zeerste gecharmeerd was, heb ik toch maar lieflijk 'neen' geantwoord. (Wat hij dan niet meteen beschouwde als het meest lieflijke antwoord.)
In elk geval: "huwelijksaanzoek in Bologna = check!"
Eenmaal aangekomen in de luchthaven, rep ik me naar de aankomsthal en terwijl ik zit te wachten op mijn 5 vriendinnen (die vanzelfsprekend eerst een toiletpauze inlasten alvorens hun bagage op te pikken en mij zo dus nog langer lieten zweten), komen daar de passagiers van een andere vlucht binnen in de aankomsthal. Vanuit mijn ooghoeken zie ik daar ineens een bekend gezicht: Martin Solveig, een Frans DJ speelde die avond een set ergens in de omgeving van Bologna en wandelde rustig zijn taxi tegemoet. Voor de oudere garde is deze man misschien niet zo populair, maar de jongere garde zal hem vast en zeker wel kennen als de man die ons allen doet dansen op "Everybody", "Jealousy" en meer van dat leuks.
In elk geval: "spotten van een bekende DJ in Bologna = check!"
Uiteindelijk werd mijn wachten beloond en verschenen daar ineens Lisa, Sanne, Julie, Linde en Delphine! Mijn (en khoop ook hun) geluk kon niet op! Het was de start van een zalige 4 daagse!
Daar ik wel enige ruimte heb in mijn kamer, maar nu ook niet de ruimte om 5 personen een bedje te bieden, besloten Linde, Julie en Sanne om in een hotel kamer te slapen. Wanneer we die avond dan van mijn appartement naar hun hotel liepen, hadden we een wel zeer bijzondere ontmoeting. Een bus omgeven door politie en kijklustigen trok namelijk ook onze aandacht en die aandacht zou alleen maar groter worden toen we merkten dat medewerkers van AS Roma het één en ander in gereedheid brachten. En tegen wie speelde F.C. Bologna die avond een voetbalwedstrijd? Inderdaad ja, tegen de - toch wel wereldvedetten van - AS Roma! Ik vermoed dat de meesten wel weten dat Italiaanse voetbal me zeker niet onbewogen laat (de andere meisjes waren trouwens ook erg enthousiast hoor hihi) en dus besloten we even te wachten om te zien of we die wereldvedetten te zien zouden krijgen. En inderdaad: ons wachten werd beloond! Daar verschenen ze: Totti en zijn makkers! Man man man, leken we daar toch wel even tienermeisjes die stonden te wachten op de Backstreet Boys hoor. Maar toegegeven: het is niet zo alledaags om Italiaanse sterspelers toevallig tegen te komen op straat hé!
In elk geval: "spotten van een stervoetballersteam in Bologna = check!"
In de dagen die volgden, maakten we een tochtje door Bologna... Zowel op fashion vlak, als op ijsjes vlak, als op cultuur vlak, werden de girls volledig ondergedompeld in mijn Bolognees leventje! (Foto's kunnen terug gevonden worden op de site!)
Ik had in elk geval een ongelooflijk fijne tijd en ik hoop voor de girls hetzelfde! Jullie zijn trouwens steeds welkom hoor ;)!

Na hun bezoekje verviel ik weer in mijn gewone leventje en kon ik beginnen aftellen naar mijn volgende bezoek: Mieke en Marieke. (Ofwel op zijn Daniela's: Miiiiikè en Maarikaaa...)
Donderdag 20 november bevond ik me opnieuw op de Airport shuttle bus, deze keer gelukkig zonder huwelijksaanzoek, maar helaas ook zonder DJ om Mary op te wachten. Perfect op tijd wandelde mijn maatje daar dan door de deuren en wederom (ik vermoed dankzij de ween-genen van mijn mamaatje) was het een bijzonder emotioneel weerzien! Daar Marieke nog een verjaardagscadeau te goed had, zijn we de vrijdag dan maar ineens aan het shoppen geslagen en na deze erg aangename winkeldag trokken we weer richting Via Serlio om Mieke op te wachten. Zij kwam namelijk de vrijdagavond aan vanuit Londra... Omdat Bologna op zaterdag nogal overwoekerd wordt door het volk, opteerden we voor een daguitstap, buiten Bologna. Zo gezegd, zo gedaan: zaterdagmorgen vroeg trokken we richting station op weg naar Ravenna. Deze wondermooie stad (beroemd om zijn mozaïeken, die tevens behoren tot het Unesco Werelderfgoed) kon ons ten zeerste bekoren! Een stadswandeling aan een behoorlijk snelle vaart zorgde er echter voor dat we rond 14u al ongeveer alle mooie dingen gezien hadden die er te zien viel. Na een speed-overleg besloten we dan maar onze grenzen nog iets verder te verleggen en namen we de trein richting Rimini. Dit kuststadje liet ons kennismaken met zijn schoonheid bestaand uit cultuur en natuur. We hadden namelijk het geluk om de zonsondergang aldaar te zien, wat resulteerde in erg mooie foto's. (Die ik jullie vanzelfsprekend niet zal onthouden: zie site!) Na een erg gevulde, maar zeer fijne dag trokken we terug naar Bologna.
Op zondag gidste ik Mieke en Marieke door Bologna en liet hen kennismaken met de cultuur. Het culinaire aspect uitte zich deze keer niet meteen in een ijsje maar wel in chocolade: op de grote markt was er namelijk een Chocolade Festival. Het culinaire aspect zette zich die dag vervolgens voort in: pizza, Mc Donalds, ijsjes, thee - time met mijn Erasmusbuddies (Edie, Hatty en Cecile) en een dinertje in een bijzonder aangenaam restaurant. Inderdaad ja: het was me een erg leuke smuldag! (Die me trouwens niet zo heel goed zou bevallen, bleek later op de dag: mijn maagje was niet zo enthousiast meer hihi...)
De maandagochtend moest Mieke dan vroeg uit de veren om haar vroege vlucht in Bologna Airport te halen. Marieke, die 's avonds haar vlucht in Treviso zou hebben, vergezelde me nog voor de rest van de dag.
Wat nu volgt, is waar gebeurd, het schaadt niet meteen de gezondheid, maar als je dood kan vallen van frustratie dan was Marieke wellicht niet meer onder ons :).
Zoals ik al zei: Marieke had haar vlucht de maandagavond in Treviso. (Door omstandigheden kon ze haar eerder geboekte vlucht vanuit Bologna op dinsdag niet halen.) Na een drie uur durende treinrit richting Treviso, kwam ze aan in de luchthaven. Daar bleek plots dat omwille van de sneeuw in Charleroi, de vlucht niet kon doorgaan. Gevolg: alle passagiers repten zich naar de balie om een nieuwe vlucht te boeken in Treviso, maar de eerstvolgende vlucht was pas op donderdag. Marieke, die nog haar oorspronkelijke ticket had om op dinsdag vanuit Bologna te vertrekken, besloot dus om daags nadien opnieuw naar mijn kot te komen in Bologna. Na een nachtje met een Spanjaard en een Hongaarse (of Bulgaarse) op hotel in Treviso, arriveerde ze dus op dinsdag in Bologna. Omdat Italië-zonder-af-en-toe-een-staking, Italië niet zou zijn, kreeg ze echter een berichtje van Ryanair: uw vlucht richting Charleroi van dinsdag wordt door syndicale acties verplaatst naar woensdag. Zo geïnformeerd, zo gedaan: Marieke zou andermaal een dagje langer in Bologna blijven. Op woensdag, nadat we (voor de tweede keer al) afscheid namen, vertrok Marieke richting Bologna Airport. Ik moet u niet vertellen dat ik pardoes bijna van mijn bed viel toen ik drie uur later (wanneer Marieke hoog in de wolken moest zitten) telefoon kreeg: "Lotje, je gelooft het nooit! Ik zit nog in Bologna! De vlucht vertrekt weer niet!" Deze keer was het de sneeuw in Frankfurt die er voor zorgde dat het vliegtuig niet kon aankomen in Bologna. Ryanair, die maandag nog zorgde voor opvang, trok zich deze keer van niets aan. Marieke, die al expert was in gecancelde vluchten, belde meteen haar papa en had 5 min. later een nieuwe vlucht. Deze keer op donderdagavond. Donderdagavond dan namen we voor de derde (!) keer afscheid en vertrok Marieke, deze keer gelukkig voor echt, richting Bologna Airport. Erg opgelucht en blij was ik toen ik enkele uren later bericht kreeg: "Ik ben geland! Eindelijk!"
Bij deze: een vierdaagse citytrip kan in Italië algauw escaleren in een weekje vakantie :). Maar aan iedereen: u bent welkom! Reken dan misschien wel best enkele dagen extra dan voorzien :)!

Mijn nieuws voor deze keer is op, ik zie u graag weer de volgende keer met hopelijk hier ook beter weer! (Jaja, het regent in Bologna!)

Baci! (Zoenen dus)
Lotje
xxx

Een sprookje uit Bologna...

Er was eens... Deze zin zou de perfecte openingszin zijn voor mijn blog. In mijn verhaaltje komen namelijk voor: zevenmijlslaarzen, de Grote Vriendelijke Reuz(in), Klein Duimpje en het Peperkoekenhuisje. Maakt het u allen gemakkelijk, neemt ener kopje thee ter hand en geniet van mijn Bolognese avonturen!

Toen ik de voorbije weken naar school wandelde, trokken enkele zaken mijn aandacht.
Ten eerste: ik ben ongetwijfeld het enige meisje van 1,60m die zonder moeite àl haar voorgangers voorbij kan steken. Thuis krijg ik vaak te horen dat ik wat minder snel moet wandelen, dat vond ik echter altijd overdreven, want: mijn korte beentjes zijn nu eenmaal geen superbeentjes. Maar, toen ik hier dus in Bologna ontdekte dat ik 5 minuten sneller wandelde naar mijn universiteit dan Daniela (mijn persoonlijke GVR van niet minder dan 1m80 meter, met benen even lang als ikzelf), dacht ik dat het misschien toch wel een waarheid kon zijn, dat ik -eens mijn turbo aangezet- erg vlug kan wandelen en daar heb ik niet eens zevenmijlslaarzen voor nodig! =)
Ten tweede: dat Bologna een politiek geladen stad is, wisten we ondertussen al. Dat betogingen hier schering en inslag zijn, wisten we ook al. Maar, dat het ongewoon is dat er géén betogingen zijn, wisten we nog niet. Dat laatste werd me duidelijk toen ik met Vera (een Italiaans klasgenootje) de bibliotheek binnenwandelde en die heel verbaasd uitriep: "amaai, er is geen betoging vandaag". Heel fijn! (Wie wil weten waarom hier zo heftig betoogd werd de voorbije weken: minister Gilmini heeft er voor gezorg dat het onderwijs in Italië zo mogelijk nog lager van niveau zal worden dan het al was...)
Ten derde: het vorige puntje indachtig, was ik nogal verbaasd te zien dat er op minder dan 100 meter van het universiteitskwartier (waar ALLE betogingen plaatsvinden), een wapenwinkel is. Dit temidden van enkele boekenwinkels, bars en de opera. Kwestie van niet alleen onze geesten te ver-rijken...

Het voorbije weekend dan was er eentje om niet snel te vergeten. Ik heb namelijk het ongelooflijke geluk om een kamergenootje te hebben die niet alleen een kamergenoot geworden is, maar tevens ook een echte vriendin. Daniela (de Grote Vriendelijke Reuzin) studeert antropologie en is afkomstig uit de streek nabij Varese. Samen met Como en Milano is deze stad "de Gouden Driehoek" van Italië. Daar Milaan voor Daniela sowieso een tussenstop is als ze naar huis gaat, groeide het idee dat ik haar misschien voor een weekend kon vergezellen. Aldus trokken we deze zaterdag naar Milaan. (De vrijdagavond was er een Halloween party met als gevolg dat ik niet alleen op dat feestje een zombie bleek, maar ook op de trein...) Na een best vermoeiende rit van drie uur, kwamen we aan in dé modestad. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat er (naast de Duomo en de Castello) dan ook niet veel meer te zien is dan winkels, winkels en nog eens winkels. Desalniettemin, hadden Daniela en ik een zalige tijd!
Na onze citytrip hebben we de trein genomen richting Chiasso, dat is een stadje in Zwitserland waar we zouden opgepikt worden door Cinzia, de mama van Daniela. Eens aangekomen in Chiasso kreeg ik de raad van Daniela om niet meer te praten: ik ben namelijk geen Italiaanse en de douane houdt er van om buitenlanders lastig te vallen in het station. Na een zwijgzame doortocht werd ik aldus hartelijk verwelkomd door Cinzia, Giacomo en Gloria. Respectievelijk mama, papa en zus van Daniela. Het hele weekend lang zou ik door hen verwend worden met lekkernijen, knuffels, complimenten (over mijn taalkennis hehe) en de warmte van een Super Italiaans Gezinnetje! En ja, zij verdienen al die hoofdletters! =)
De zondag ben ik (na een hartelijke ontmoeting met oma en opa Capoferri) samen met Daniela naar Lugano gegaan. Dit is een stadje nabij een meer waar je kan genieten van prachtige natuur met uitzicht op Zwitserland. (Even ter verduidelijking: Daniela woont in het uiterste noorden van Italië maar voor vele dingen, zoals trein en shopping, is Zwitserland voor hen dichterbij.) 's Namiddags zijn we dan naar Sacro Monte geweest, dat is een soort van processieweg met 15 kapellen waar Jezus' levensverhaal wordt uitgebeeld. Heel erg mooi! Tijdens de wandeling hadden we tevens ook zicht op het Lago Maggiore...
Ik vermoed echter dat de foto's veel meer zeggen dan ik kan verwoorden. Bij deze: spoedt u allen naar mijn fotopagina en geniet!

Zaterdag komt de heilige vijfvuldigheid (het zesde lid kon het helaas niet maken) me hier bezoeken en dat wordt vast en zeker ook dolletjes!

Ondertussen blijf ik verder lang en gelukkig leven!
EINDE-
getekend,
Lotje xxx