The one where I bought a Cannavaro shirt in San Marino!

Hallo iedereen!

Met vreugde kan ik u melden dat het saaiheidsniveau in tegenstelling tot mijn vorige blog, in deze blog verre van te bespeuren zal zijn! Hoe oninteressant die weken namelijk waren, des zotter mijn voorbije drie weken waren. Met als climax het bezoekje van Wim en Julien! Maar eerst terug naar drie weken geleden.

Het begon eigenlijk al meteen enkele uren na het schrijven van mijn vorige blog, want dan stond “een avondje uit” op het programma. Samen met Hatty en Edie had ik een aperitivo en daarna waagden we ons aan een concert-avond in Arteria. Die club hield die avond een “best of bands” –achtige competitie en dus zagen we jong (Bolognees) talent aan het werk. Letterlijk alle genres passeerden de reveu: vrouwenpunk – nerdy electronic – zware metal. Vooral de nerdy electronic sprak me enorm aan: 4 jongens die ze precies vanuit de informatica klas hadden geplukt klommen schuchter en verlegen op het podium, maar eens ze hun instrumenten ter hand namen, ontplofte de zaal. Het verrassingseffect kon niet groter zijn! En ja, we waagden ons met momenten zelfs aan een danspasje…
Daags nadien had ik afgesproken met Nela en ons koffie uurtje draaide uiteindelijk uit in een tetter – namiddag van 4 uur. Ik had waarempel geen stem meer toen ik thuis kwam. :) Donderdag bouwde ik dan een feestje met andere Storia Antica mensjes om de week uiteindelijk af te sluiten met een tripje naar San Marino. Dit mini-staatje kon me eerlijk gezegd maar heel weinig bekoren. Toegegeven, één mei is zowat de slechtste dag om een uitstap te doen, maar los van de mensenmassa was er maar weinig dat “charmant, mooi of gezellig” was. Enkel het stukje bos deed Edie en ik jolig worden. Maar dat lag niet echt aan San Marino zelf: gewoon het feit dat we in een groene omgeving konden wandelen was voor ons al een fijne ervaring. :)

De groene ervaring zette ik een week nadien nog eens in de verf door op zondagmiddag te gaan zonnen/studeren in Giardini Margherita, het park van Bologna. Z.A.L.I.G!
De daaropvolgende dag, maandag, was het de verjaardag van Cécile en ik was uitgenodigd om mee te gaan dineren met haar en haar “dichtste” vrienden. Dicht staat in dit geval synoniem aan “Frans”. Was ik mijn Frans al wat vergeten, dan kreeg ik die avond een zeer – onaangenaam – Frans taalbad! In de groep van 18 Erasmussers waren er 14 Franstaligen mee. Ik probeer al de hele Erasmusperiode alle vooroordelen over alle landen weg te werken, maar die avond kon ik er toch wel echt niet omheen dat een groep Fransen toch wel typisch “Frans” kunnen zijn hoor! De hele avond werd in het Frans gesproken en waren zij diegene die alles bespraken (vanzelfsprekend, daar de twee Duitsers en de Engelse in het gezelschap niet eens begrepen waar er over gesproken werd). Ik begreep gelukkig wel nog redelijk veel, niet alles, maar wel genoeg om op het eind van de avond bijna te ontploffen toen één van de meisjes (die naast Italiaans en Frans geen enkele andere taal spreekt) verkondigde dat “Nederlands toch maar gewoon een beetje een samenvoegsel is van Engels en Duits”. Ik gaf haar gelijk voor zover je dan ook kon zeggen dat “Italiaans, Spaans en Frans ook allemaal samenvoegsels zijn”. Natuurlijk was mijn stelling zo fout als iets, maar de hare (voor iemand die nog niets eens de taal ook onder de knie heeft) was nog veel straffer. Ik had niet echt zin om de discussie verder te laten gaan, maar vuurde die avond wel nog enkele keren een boze blik haar richting uit. :) Nu we het over vooroordelen hebben, die avond kreeg ik ook te horen dat “iedereen die een Belg ontmoet had, nog nooit had kunnen klagen en altijd vond dat wij wel toffe peren zijn”. Na mijn discussie over het Nederlands, zullen sommige onder hen hun mening misschien wel herzien, maar op zijn minst hebben wij wel een toffe reputatie! :)

De avond nadien zette ik mijn Franse rendez-vous verder met Marie, een klasgenootje. We spraken bijna de hele avond over het moeten vertrekken uit Bologna en toen ik naar huis liep, was ik eerder triestig dan tevreden over de avond. Ditmaal niet door de Franse factor (die helemaal niet op Marie kan toegepast worden trouwens.), maar door het besef dat het inderdaad bijna allemaal voorbij is hier.
Woensdag was mijn spannendste gebeurtenis van de dag Daniela die riep “Lotje, ik voel me niet goed” om haar daarna bewusteloos in haar kamer aan te treffen. Ze was nog eens flauw gevallen (gelukkig was ze deze keer niet op de badrand terechtgekomen) en omdat ik weet dat ik toch niets kan doen, deed ik niets meer dan haar benen mooi naast elkaar gestrekt te leggen. Wat haar uiteindelijk verdacht veel deed lijken op Jezus. :) Na een minuutje werd ze weer wakker en zette ze haar dag verder, alsof er niets was gebeurd.

Donderdagavond werd dan het startsein gegeven van een heel bijzonder weekend: Julien en Wim kwamen namelijk met de auto aan in Bologna. Avond één werd vooral gesierd door een lekkere maaltijd en een drankje achteraf. Dag twee bestond dan weer uit vele boetes en voor sommige mensen iets te veel drankjes. :) Julien slaagde er in om niet één of twee boetes te hebben, maar wel drie. Te snel rijden en twee keer foutief/onbetaald parkeren. Woepsie! :) Toen we na een zot lekkere maaltijd die avond nog een stapje gingen zetten, tartte het boetefestijn echter alle verbeelding. Ik was in Covo Club een praatje beginnen maken met een jongeman die toevallig ook BOB was die avond. Hij had echter wel twee pintjes gedronken, omdat dat theoretisch gezien geen probleem zou mogen vormen bij een alcoholcontrole. Theoretisch gezien… Hij bood ons aan – misschien wel een beetje na mijn subtiele hint hihi – om ons naar huis te voeren toen de club sloot. Toen daar het hotel van Julien en Wim in beeld kwam, sprong helaas op dat moment een Carabinieri ventje (politie dus) voor de auto en werd Giacomo vriendelijk aangemaand om te blazen. Zijn test gaf – gelukkig niet zoals bij Wim even later twee rode bolletjes :) - één rood bolletje: genoeg voor een positieve test. Had ik gedacht dat een boete zou volstaan, dan bleek dat nogal een zwaar understatement: een proces verbaal, inbeslagneming van de auto (omdat geen van ons er in kon slagen een groen bolletje te blazen :) en we dus de auto niet konden meenemen) én het intrekken van het rijbewijs voor op zijn minst zes maanden. Awtsj! Wat een pijnlijke situatie. De vriendelijke daad van de Italiaan, draaide op een heel erg onaangename manier uit op een onvergetelijke avond… Los van de laatste twee/drie uur van de avond was het wel heeeeeeel erg fijn hoor!
Zaterdag beklommen Wim en Julien dan San Luca en ’s middags trokken we allemaal richting Modena. Een buffet à volonté, een marktje hier en daar en een beetje rondslenteren: meer hoeft dat niet te zijn! Wim gaf die middag de economie in Modena een gigantische boost en introduceerde ineens ook een nieuw – doch bijzonder origineel idee: zeephoudertjes gebruiken als tapaspotjes. Sorry Wim, kon het niet laten… :)
’s Avonds werden we dan verwend met een overheerlijke (pikante) spaghetti! Bereid door masterchef Wim, met de gesteunde en gesmaakte medewerking van Julien. Mijn enige opdracht van de avond was: mijn bord uit eten. En dat lukte zonder veel problemen! :) Ter afsluit gingen we nog iets drinken in Black Fire, het café hier net om de hoek en daarna was het time to say goodbye! Het was echt een weekend waar ik bijna non stop de slappe lach had, dus kheb me alleszinds geamuseerd! :)

Toen Wim en Julien die avond huiswaarts liepen, stond me nog een erg onaangename verrassing te wachten: met de zomermaanden zetten wij altijd de ramen zoveel mogelijk open om het wat frisser te maken. Nu en dan durft er dan natuurlijk al wel eens een beestje binnen sluipen. Dat was gisteren blijkbaar ook het geval geweest, helaas was het niet een beestje, maar wel een BEEST! Een zwart monster (ik gok dat het afkomstig was van één of andere keverfamilie) van zeker 5 cm lang zat voor mijn slaapkamer deur zo mogelijk nog meer doodsangsten te beleven dan ikzelf. Ik zal niet dieper in detail uitleggen wat ik precies deed, maar ik kan wel melden dat ik met momenten niet wist of ik moest lachen of wenen met de situatie. Ik ben er (oa met de hulp van leren handschoenen, een gigantische doos, papier en 3000 liter doodsangsten) in geslaagd om het mormel buiten te zetten. En ik hoop echt van ganser harte dat ik dat niet nog eens moet doen. Dan had ik net een gans weekend twee venten ter beschikking, maar op’t moment waar ik ze meest nodig had, waren ze natuurlijk net de deur uit! :)

Omdat mijn blog net iets te lang aan het worden is, zal ik het hier maar bij laten…
Ik wens iedereen nog veel taalwrijvingsvrije; boetevrije en vooral kevervrije, gelukkig dagen toe!

Un bacio grande!
Lotje
x

PS: Foto’s van San Marino staan online, foto’s van met Wim en Julien volgen later nog wel eens.