Posts
Hallo iedereen!
De voorbije twee weken waren veruit de saaiste weken die ik hier al beleefde... 't Begon al meteen nadat papa en Veerle vertrokken, want op dat moment vertrok ineens ook 90% procent van de Erasmuspopulatie. Van een spreekwoordelijk zwart gat gesproken! Ineens had ik geen vriendjes meer! :) Ook hier op kot was het stil: omdat het Pasen was, ging iedereen vieren bij de familie.
Op zich kon ik de rust en eenzaamheid wel gebruiken, want zo kon ik me helemaal concentreren op mijn boeken. En dat deed ik dan ook wel: leren, lezen, schrijven, slapen en eten. Dat zijn mijn voorbije twee weken kort samengevat :). Pas vorige week vrijdag werd ik even uit mijn isolement verlost, toen een klasgenootje me meesleepte naar het centrum om iets te gaan drinken. En toen besefte ik ineens dat ik in Italië zit (inderdaad, mijn besef komt vrij laat, haha): vrijdagnacht om 12 uur liep ik met slechts een trui, in de warmte (!) doorheen de straten van Bologna. Zalig! Helaas zijn de warmte en het weer nogal vrij wisselvallig de laatste week: zo was het hier gisteren ongelooflijk hard aan het stormen. Vandaag daarentegen is het dan weer zomertruitjes weer...
Op donderdag was het dan eindelijk zover: het examen Hellenistische Geschiedenis! Vol goeie moed vertrok ik naar het departement Oude Geschiedenis en uiterst groot was mijn verbazing toen de prof niet alleen mij, maar ook een klasgenoot én een andere prof binnen liet. Het angstzweet brak me vanzelfsprekend uit bij de gedachte dat zij allemaal bij mijn mondelinge (!) examen aanwezig zouden zijn. (Trouwens een examen zonder enige schriftelijke voorbereiding, zoals dat in Leuven is. De vraag wordt dus gewoon op de man af afgevuurd.) Ik kon niet erg veel meer doen dan de situatie gewoon te ondergaan en zo begon mijn -tot nu toe- erbarmelijkste mondelinge Erasmus examen! De prof wou duidelijk de situatie wat luchtiger maken door enkele grappige wist-je-datjes af te vuren alvorens mijn "echte examenvraag" te stellen. Hoe vriendelijk dat ook was, maar de evolutie van de verschillende lampen in het departement (neon - gewone lamp - neon, voor de kenners) kon me op dat moment totaal niet bekoren. Meer nog: kwerd er alleen nog maar nerveuzer van omdat de andere prof en mijn klasgenootje de humor er wél van inzagen en ik niet. :) Tegen de tijd dat ze dan uiteindelijk (na nog een administratief obstakel van 15 minuten waarin ze mijn naam vanzelfsprekend niet terug vond in de computer) begon aan het examen, was ik blijkbaar ergens tussen het lampenrelaas door mijn volledige Italiaanse woordenschat verloren. Gevolg: ik moest IEDERE vraag nog es laten herhalen, omdat ik de vraag nooit snapte. Mijn eigen antwoorden werden geformuleerd in een soort Italiaans dat zelfs ikzelf op den duur niet meer snapte. De prof die zag dat ik nogal aan het verzinken was in mijn eigen paniek, deed wederom echt super veel moeite om me toch wat te helpen en besloot de vragen in "verhaaltjesvorm" te stellen. Dat was zo mogelijks nog een grotere ramp: tegen de tijd dat ze effectief uitkwam bij de vraag zelf, was ik al lang weer vergeten wat haar inleiding was en snapte ik wederom niets meer van wat ik nu eigenlijk moest zeggen. Een beetje sterven heet dat dan. Ter zijde: de andere prof en mijn klasgenootje waren dus gewoon "aanwezig". Dit zorgde ervoor dat in de pauzes waarin ik tevergeefs een antwoord probeerde te bedenken én zocht hoe ik die antwoorden in het Italiaans moest uitdrukken, het STIL was in de bureau. Ik zal maar niet beginnen vertellen hoe ongemakkelijk ik me dan weer voelde door die stilte... Gelukkig was het examen in twee delen: een schriftelijke paper en een mondelinge "verdediging". Mijn paper was in tegenstelling tot mijn mondelinge deel wél goed en uiteindeljk kreeg ik een 27 op 30. Geen slecht resultaat, maar gezien mijn stress aanval, was ik toch enorm teleurgesteld: ik kon het beter, maar het Italiaans deed me de das om. --> I know: dat is net het punt van een examen te doen in het Italiaans. Maar toch. :)
Na een korte, maar intensieve studiemarathon op vrijdag, zaterdag en zondag, trok in dan opnieuw met verse moed naar het departement Geschiedenis voor mijn volgende examen: Gender geschiedenis en geschiedenis van de vrouw. Was ik al afgeschrikt door het 3 koppige publiek van mijn vorige examen, dan werd ik nu in mijn ergste nachtmerrie gedropt. Het mondelinge examen vond namelijk plaats in... de gang! Ongelooflijk, maar waar! Dat was daar een zottekot van jewelste: in dezelfde gang was nog een ander examen aan de "gang", waardoor er dus constant een 50 - tal studenten aanwezig was. Van 9u15 (het examen zou pas een half uur later beginnen dan voorzien, maar dat werd op Italiaanse wijze NIET op voorhand meegedeeld) tot 15u15 (!!!) heb ik moeten zien hoe studenten ijsbeerden, koffie haalden, sliepen (kan alleen in Italië: een dutje doen voor je je examen aflegt), grapjes vertelden, en niet te vergeten: mondeling examens deden. Want ahja: dat was allemaal in één en dezelfde gang. Het lange wachten zorgde er wel voor dat ik mijn climax van nervositeit al lang gehad had nog voor ik bij de prof moest. (Relatief) rustig ging ik dan uiteindelijk rond 15u15 naar mijn prof, maar die had op dat moment blijkbaar haar kalmte verloren. Want in plaats van te luisteren naar mij, sprong ze iedere 2 minuten recht om te schreeuwen dat het wat stiller moest zijn, omdat ze mij niet verstond. Wist zij veel dat ik opzettelijk niet te luid wou praten, omdat ik niet nog eens wou dat iedereen zoals bij mij vorige examen kon meeluisteren. :) Uiteindelijk zaten we dan met onze gezichten op 10 cm van elkaar, om elkaar toch maar een beetje te kunnen begrijpen. Das ook eens een ervaring :).
Het examen zelf ging behoorlijk vlot, althans wat mijn twee Engelse boeken betrof. Het Italiaanse boek (een kaliber van 450 pagina's) had ik met veel goeie moed en bloed, zweet en tranen proberen in te studeren, maar nadat ik een theorie zei die blijkbaar totaal niet klopte, zei de prof me op vriendelijke wijze "kdenk dat je misschien toch de essentie niet hebt gesnapt." Daar zat ik dan, meer dan "oei" kan ik niet echt zeggen. Gelukkig had ik enthousiast zitten onderlijnen en kleuren in mijn boek en zag ze dus wel dat ik het gestudeerd had. (Althans: ik had een poging gedaan tot.) En als beloning voor de geleverde moeite, gaf ze me een 29 op 30! Eind goed, al goed! Mijn week is op voorhand al geslaagd!
Vanavond ga ik mijn twee voorbije examens vieren en vanaf morgen, vlieg ik er alweer in!
Ik hoop dat mijn volgende blog iets boeiender zal zijn dan deze, maar ik ben nu eenmaal ErasmusSTUDENT, dus een examenverslagje hoort er af en toe ook bij... :)
Un bacio,
Lotje!
PS: Nieuwe foto's zijn er niet, hoewel ik misschien toch beter de volgende keer een fotoreportage zou maken van het "gang-examen". :)
dinsdag 28 april 2009
maandag 13 april 2009
Het lentert in Bologna...
Hallo!
De woorden van mijn laatstgeschreven blog waren nog niet helemaal koud, of daar stond alweer mijn volgende bezoeker. Ik begin er serieus over na te denken om bij mijn volgend Erasmus avontuur (een pure hypothetische gedachte dus) ineens twee kamers te huren, zo bespaar ik mijn gasten de (on)aangename ervaring om op de slechtste matras ter wereld te slapen. Dit volledig ter zijde: vorige maandag stond Katleen me dus aan het station op te wachten. Nadat ze hier twee jaar geleden ook op Erasmus was, maakt ze er een punt van om elk jaar opnieuw te komen en waar kan je dan een betere en vooral goedkopere slaapplaats vinden dan in Casa Lotjolina? Deze keer was ik niet van dienst als gids, daar ze haar weg wel vond in Bologna en dus liepen mijn dagelijkse activiteiten gewoon door terwijl Katleen wat oude bekenden opzocht. Die dagelijkse activiteiten zijn sedert twee weken (en zullen helaas niet veranderen de volgende zes weken): de bibliotheek bezoeken (en er uiteraard zo productief mogelijk wezen) en/of thuis té veel Italiaanse studieboeken verslinden. Want daar zijn alweer die examens! Het Italiaanse systeem zorgde ervoor dat ik op 23; 27 april en 20;25 mei (mondelinge) examens heb… nBeetje heel spijtig daar het “lentert” in Bologna en het zo mogelijk nog leuker is dan anders om door de straten te keuvelen! (Naar analogie van “zomert” introduceer ik hier met trots “lentert”.) Helaas pindakaas, maar als Erasmus – student, wordt je dus ook effectief verondersteld een studerend mens te zijn. :)
Na het vertrek van Katleen op donderdag, was het al meteen wissel van de wacht: mijn papa en Veerle stonden me enkele uren later (op diezelfde donderdag dus) ook alweer op te wachten aan het station. Naar goede gewoonte gingen we in de volgende dagen (zoals dat hoort wanneer mama of papa in Bologna is) shoppen en city-trippen! Over het shoppen volgt later nog een extraatje, maar over Padova (de stad die we dus bezochten) weid ik graag wat uit… Dit leuk provinciestadje (zoals ons papa het omschreef) kon me echt heel erg bekoren! Een combinatie van winkels, oude en nieuwe architectuur, cultuur, geschiedenis, terrasjes en vooral ook de zon, maakte alles werkelijk de moeite waard! Wat me bovendien het meest van al kon bekoren was het groen! Daar besefte ik ineens hoe weinig groen er in Bologna te vinden is! (Op de heuvels na, die dan weer even buiten het stad zijn.) In Padova ligt het ene park naast het andere en als kers op de taart was er de Botanische Tuin met duizenden bloemen! Groene vingers heb ik niet, maar mijn blauwe ogen konden al dat groen wel appreciëren! (Foto’s staan online! Wie niet van bloemen houdt zal misschien wel een beetje teleurgesteld zijn in mijn fotoreportage hihi…)
Omdat het die dag ook de verjaardag van Hatty was, had ik ’s avonds nog een girlsnight op het menu staan. Niet letterlijk op hét menu, want dat bevatte (voor de eerste keer in mijn leven) SUSHI! Nu moet ik toegeven dat ik het Japanse decor meer kon smaken dan hetgeen effectief in mijn bord lag: rijst en vis. Ik weet dat dit net het concept van sushi is, maar ik verkies toch wel wat meer afwisseling in mijn bordje. (Voor de kenners: het was geen “draaiende” sushi, maar wel “een boot”.)
Zondagmorgen werd ik (helaas voor de laatste keer) ’s morgens opnieuw verwacht in het hotel van papa en Veerle om samen te ontbijten en daarna afscheid te nemen… Na hun vertrek viel ik meteen in het spreekwoordelijke gat, maar Gisella Bock (de schrijfster van mijn zeer boeiende boek over de Europese vrouwengeschiedenis) maande me meteen aan om nog wat te lezen...
Na zo’n zeven maanden in Bologna wordt me meer en meer duidelijk dat ik hier ook echt al mijn routine en gewoontes heb opgebouwd. Meer nog, in deze grote stad (voor iemand die uit Moorsele afkomstig is, is Bologna groot, ja... :)) ben ik blijkbaar toch niet zo anoniem meer als ik dacht. Dit werd me de voorbije weken enkele keren op prettige wijze aangetoond.
Zo ga ik al enkele maanden gemiddeld één keer per week in dezelfde bar (Sesto Senso, voor de mensen die me hier al bezochten) een broodje eten. Naar goede gewoonte zet ik me altijd in dezelfde zetel met de persoon met wie ik die dag een lunchdate heb. Toen ik echter twee weken geleden binnen kwam stond de ober letterlijk vanop 100 meter ver te zwaaien (de bar is nogal langwerpig met de ingang en de bar aan elk uiteinde) en dus zwaaide ik wat onwennig terug. Maar helemaal grappig werd het pas toen ik mijn broodje tonijn ging bestellen en de man me prompt zei “spijtig toch dat iemand anders in de zetel zit hé?”. Hehe, ik voelde me precies betrapt! Hoewel dat natuurlijk helemaal geen misdaad is, maar het deed wel raar dat die gast me zo persoonlijk aansprak :). Zelfs in België ben ik nergens zo gekend bij een winkel/café uitbater.
Maar helemaal genant werd het toen ik met papa de Fornarina winkel binnenging. De verkoopster riep me toe (in het Italiaans dan wel natuurlijk): “Halloooo! Hoe gaat het?” Dat vond ik een nogal zeer persoonlijke manier om een klant te begroeten, maar ik repliceerde maar dat ik het goed maakte en liep vervolgens verder naar binnen. Nog voor ik een tweede stap gezet had, kwam er een vervolg op de eerste vraag: “Oh, ben je deze keer met andere familie mee?” Voor ik verder ga, moet ik misschien eerst iets bekennen: ik heb een lichte Fornarina verslaving. Gemiddeld ga ik één keer per twee weken binnen in de winkel en gemiddeld koop ik één keer per maand ook effectief iets. Hm, heb ik het even mis dat niemand me kon betrappen op mijn verslaving! Had die snode verkoopster me wel herkend van alle vorige keren dat ik daar binnen ging, zeker. De “andere” familie was ons mama die drie weken geleden dus ook mee was met mij… Toen we gingen betalen, kreeg ik zelfs niet eens de catalogus meer omdat ze vermoedden dat ik die toch wel al had… :) Genant met de grote letter G hoor!
Als afsluiter zal ik hier nog even iets typen voor Daniel. Deze iets te grappige Spanjaard probeerde na de “publicatie” van mijn vorige blog, mijn tekst te vertalen met een online woordenboek Nederlands – Spaans. Logischerwijze verstond hij er niet veel van, dus volgt hier speciaal voor hem een klein tekstje :)!
Tot de volgende!
Lotje
X
PS: Ik voel(de) hier niets van de aardbevingen... In Aguila is er wel een Tsjechische Erasmusstudente omgekomen: dat doet me enorm beseffen hoeveel geluk wij hier hadden...
Daniel, non vorrei che provi come l’ultima volta a tradurre tutti in spagnolo; per questo ti scrivo un piccolo sintesi in italiano di tutte le cose che ho fatto… :)
Una mia amica è venuta a Bologna e poi dopo è anche arrivato il mio padre. Ho fatto il shopping con lui e sua ragazza e siamo andati a Padova. Tutto era molto divertente! Hah! ecco qua, molto piccolo, ma specialmente per te! ;)
Ci vediamo presto! Baci
De woorden van mijn laatstgeschreven blog waren nog niet helemaal koud, of daar stond alweer mijn volgende bezoeker. Ik begin er serieus over na te denken om bij mijn volgend Erasmus avontuur (een pure hypothetische gedachte dus) ineens twee kamers te huren, zo bespaar ik mijn gasten de (on)aangename ervaring om op de slechtste matras ter wereld te slapen. Dit volledig ter zijde: vorige maandag stond Katleen me dus aan het station op te wachten. Nadat ze hier twee jaar geleden ook op Erasmus was, maakt ze er een punt van om elk jaar opnieuw te komen en waar kan je dan een betere en vooral goedkopere slaapplaats vinden dan in Casa Lotjolina? Deze keer was ik niet van dienst als gids, daar ze haar weg wel vond in Bologna en dus liepen mijn dagelijkse activiteiten gewoon door terwijl Katleen wat oude bekenden opzocht. Die dagelijkse activiteiten zijn sedert twee weken (en zullen helaas niet veranderen de volgende zes weken): de bibliotheek bezoeken (en er uiteraard zo productief mogelijk wezen) en/of thuis té veel Italiaanse studieboeken verslinden. Want daar zijn alweer die examens! Het Italiaanse systeem zorgde ervoor dat ik op 23; 27 april en 20;25 mei (mondelinge) examens heb… nBeetje heel spijtig daar het “lentert” in Bologna en het zo mogelijk nog leuker is dan anders om door de straten te keuvelen! (Naar analogie van “zomert” introduceer ik hier met trots “lentert”.) Helaas pindakaas, maar als Erasmus – student, wordt je dus ook effectief verondersteld een studerend mens te zijn. :)
Na het vertrek van Katleen op donderdag, was het al meteen wissel van de wacht: mijn papa en Veerle stonden me enkele uren later (op diezelfde donderdag dus) ook alweer op te wachten aan het station. Naar goede gewoonte gingen we in de volgende dagen (zoals dat hoort wanneer mama of papa in Bologna is) shoppen en city-trippen! Over het shoppen volgt later nog een extraatje, maar over Padova (de stad die we dus bezochten) weid ik graag wat uit… Dit leuk provinciestadje (zoals ons papa het omschreef) kon me echt heel erg bekoren! Een combinatie van winkels, oude en nieuwe architectuur, cultuur, geschiedenis, terrasjes en vooral ook de zon, maakte alles werkelijk de moeite waard! Wat me bovendien het meest van al kon bekoren was het groen! Daar besefte ik ineens hoe weinig groen er in Bologna te vinden is! (Op de heuvels na, die dan weer even buiten het stad zijn.) In Padova ligt het ene park naast het andere en als kers op de taart was er de Botanische Tuin met duizenden bloemen! Groene vingers heb ik niet, maar mijn blauwe ogen konden al dat groen wel appreciëren! (Foto’s staan online! Wie niet van bloemen houdt zal misschien wel een beetje teleurgesteld zijn in mijn fotoreportage hihi…)
Omdat het die dag ook de verjaardag van Hatty was, had ik ’s avonds nog een girlsnight op het menu staan. Niet letterlijk op hét menu, want dat bevatte (voor de eerste keer in mijn leven) SUSHI! Nu moet ik toegeven dat ik het Japanse decor meer kon smaken dan hetgeen effectief in mijn bord lag: rijst en vis. Ik weet dat dit net het concept van sushi is, maar ik verkies toch wel wat meer afwisseling in mijn bordje. (Voor de kenners: het was geen “draaiende” sushi, maar wel “een boot”.)
Zondagmorgen werd ik (helaas voor de laatste keer) ’s morgens opnieuw verwacht in het hotel van papa en Veerle om samen te ontbijten en daarna afscheid te nemen… Na hun vertrek viel ik meteen in het spreekwoordelijke gat, maar Gisella Bock (de schrijfster van mijn zeer boeiende boek over de Europese vrouwengeschiedenis) maande me meteen aan om nog wat te lezen...
Na zo’n zeven maanden in Bologna wordt me meer en meer duidelijk dat ik hier ook echt al mijn routine en gewoontes heb opgebouwd. Meer nog, in deze grote stad (voor iemand die uit Moorsele afkomstig is, is Bologna groot, ja... :)) ben ik blijkbaar toch niet zo anoniem meer als ik dacht. Dit werd me de voorbije weken enkele keren op prettige wijze aangetoond.
Zo ga ik al enkele maanden gemiddeld één keer per week in dezelfde bar (Sesto Senso, voor de mensen die me hier al bezochten) een broodje eten. Naar goede gewoonte zet ik me altijd in dezelfde zetel met de persoon met wie ik die dag een lunchdate heb. Toen ik echter twee weken geleden binnen kwam stond de ober letterlijk vanop 100 meter ver te zwaaien (de bar is nogal langwerpig met de ingang en de bar aan elk uiteinde) en dus zwaaide ik wat onwennig terug. Maar helemaal grappig werd het pas toen ik mijn broodje tonijn ging bestellen en de man me prompt zei “spijtig toch dat iemand anders in de zetel zit hé?”. Hehe, ik voelde me precies betrapt! Hoewel dat natuurlijk helemaal geen misdaad is, maar het deed wel raar dat die gast me zo persoonlijk aansprak :). Zelfs in België ben ik nergens zo gekend bij een winkel/café uitbater.
Maar helemaal genant werd het toen ik met papa de Fornarina winkel binnenging. De verkoopster riep me toe (in het Italiaans dan wel natuurlijk): “Halloooo! Hoe gaat het?” Dat vond ik een nogal zeer persoonlijke manier om een klant te begroeten, maar ik repliceerde maar dat ik het goed maakte en liep vervolgens verder naar binnen. Nog voor ik een tweede stap gezet had, kwam er een vervolg op de eerste vraag: “Oh, ben je deze keer met andere familie mee?” Voor ik verder ga, moet ik misschien eerst iets bekennen: ik heb een lichte Fornarina verslaving. Gemiddeld ga ik één keer per twee weken binnen in de winkel en gemiddeld koop ik één keer per maand ook effectief iets. Hm, heb ik het even mis dat niemand me kon betrappen op mijn verslaving! Had die snode verkoopster me wel herkend van alle vorige keren dat ik daar binnen ging, zeker. De “andere” familie was ons mama die drie weken geleden dus ook mee was met mij… Toen we gingen betalen, kreeg ik zelfs niet eens de catalogus meer omdat ze vermoedden dat ik die toch wel al had… :) Genant met de grote letter G hoor!
Als afsluiter zal ik hier nog even iets typen voor Daniel. Deze iets te grappige Spanjaard probeerde na de “publicatie” van mijn vorige blog, mijn tekst te vertalen met een online woordenboek Nederlands – Spaans. Logischerwijze verstond hij er niet veel van, dus volgt hier speciaal voor hem een klein tekstje :)!
Tot de volgende!
Lotje
X
PS: Ik voel(de) hier niets van de aardbevingen... In Aguila is er wel een Tsjechische Erasmusstudente omgekomen: dat doet me enorm beseffen hoeveel geluk wij hier hadden...
Daniel, non vorrei che provi come l’ultima volta a tradurre tutti in spagnolo; per questo ti scrivo un piccolo sintesi in italiano di tutte le cose che ho fatto… :)
Una mia amica è venuta a Bologna e poi dopo è anche arrivato il mio padre. Ho fatto il shopping con lui e sua ragazza e siamo andati a Padova. Tutto era molto divertente! Hah! ecco qua, molto piccolo, ma specialmente per te! ;)
Ci vediamo presto! Baci
Abonneren op:
Posts (Atom)