Over studeren, stressen en een beetje sterven...

Hallo iedereen!

De voorbije twee weken waren veruit de saaiste weken die ik hier al beleefde... 't Begon al meteen nadat papa en Veerle vertrokken, want op dat moment vertrok ineens ook 90% procent van de Erasmuspopulatie. Van een spreekwoordelijk zwart gat gesproken! Ineens had ik geen vriendjes meer! :) Ook hier op kot was het stil: omdat het Pasen was, ging iedereen vieren bij de familie.
Op zich kon ik de rust en eenzaamheid wel gebruiken, want zo kon ik me helemaal concentreren op mijn boeken. En dat deed ik dan ook wel: leren, lezen, schrijven, slapen en eten. Dat zijn mijn voorbije twee weken kort samengevat :). Pas vorige week vrijdag werd ik even uit mijn isolement verlost, toen een klasgenootje me meesleepte naar het centrum om iets te gaan drinken. En toen besefte ik ineens dat ik in Italië zit (inderdaad, mijn besef komt vrij laat, haha): vrijdagnacht om 12 uur liep ik met slechts een trui, in de warmte (!) doorheen de straten van Bologna. Zalig! Helaas zijn de warmte en het weer nogal vrij wisselvallig de laatste week: zo was het hier gisteren ongelooflijk hard aan het stormen. Vandaag daarentegen is het dan weer zomertruitjes weer...

Op donderdag was het dan eindelijk zover: het examen Hellenistische Geschiedenis! Vol goeie moed vertrok ik naar het departement Oude Geschiedenis en uiterst groot was mijn verbazing toen de prof niet alleen mij, maar ook een klasgenoot én een andere prof binnen liet. Het angstzweet brak me vanzelfsprekend uit bij de gedachte dat zij allemaal bij mijn mondelinge (!) examen aanwezig zouden zijn. (Trouwens een examen zonder enige schriftelijke voorbereiding, zoals dat in Leuven is. De vraag wordt dus gewoon op de man af afgevuurd.) Ik kon niet erg veel meer doen dan de situatie gewoon te ondergaan en zo begon mijn -tot nu toe- erbarmelijkste mondelinge Erasmus examen! De prof wou duidelijk de situatie wat luchtiger maken door enkele grappige wist-je-datjes af te vuren alvorens mijn "echte examenvraag" te stellen. Hoe vriendelijk dat ook was, maar de evolutie van de verschillende lampen in het departement (neon - gewone lamp - neon, voor de kenners) kon me op dat moment totaal niet bekoren. Meer nog: kwerd er alleen nog maar nerveuzer van omdat de andere prof en mijn klasgenootje de humor er wél van inzagen en ik niet. :) Tegen de tijd dat ze dan uiteindelijk (na nog een administratief obstakel van 15 minuten waarin ze mijn naam vanzelfsprekend niet terug vond in de computer) begon aan het examen, was ik blijkbaar ergens tussen het lampenrelaas door mijn volledige Italiaanse woordenschat verloren. Gevolg: ik moest IEDERE vraag nog es laten herhalen, omdat ik de vraag nooit snapte. Mijn eigen antwoorden werden geformuleerd in een soort Italiaans dat zelfs ikzelf op den duur niet meer snapte. De prof die zag dat ik nogal aan het verzinken was in mijn eigen paniek, deed wederom echt super veel moeite om me toch wat te helpen en besloot de vragen in "verhaaltjesvorm" te stellen. Dat was zo mogelijks nog een grotere ramp: tegen de tijd dat ze effectief uitkwam bij de vraag zelf, was ik al lang weer vergeten wat haar inleiding was en snapte ik wederom niets meer van wat ik nu eigenlijk moest zeggen. Een beetje sterven heet dat dan. Ter zijde: de andere prof en mijn klasgenootje waren dus gewoon "aanwezig". Dit zorgde ervoor dat in de pauzes waarin ik tevergeefs een antwoord probeerde te bedenken én zocht hoe ik die antwoorden in het Italiaans moest uitdrukken, het STIL was in de bureau. Ik zal maar niet beginnen vertellen hoe ongemakkelijk ik me dan weer voelde door die stilte... Gelukkig was het examen in twee delen: een schriftelijke paper en een mondelinge "verdediging". Mijn paper was in tegenstelling tot mijn mondelinge deel wél goed en uiteindeljk kreeg ik een 27 op 30. Geen slecht resultaat, maar gezien mijn stress aanval, was ik toch enorm teleurgesteld: ik kon het beter, maar het Italiaans deed me de das om. --> I know: dat is net het punt van een examen te doen in het Italiaans. Maar toch. :)

Na een korte, maar intensieve studiemarathon op vrijdag, zaterdag en zondag, trok in dan opnieuw met verse moed naar het departement Geschiedenis voor mijn volgende examen: Gender geschiedenis en geschiedenis van de vrouw. Was ik al afgeschrikt door het 3 koppige publiek van mijn vorige examen, dan werd ik nu in mijn ergste nachtmerrie gedropt. Het mondelinge examen vond namelijk plaats in... de gang! Ongelooflijk, maar waar! Dat was daar een zottekot van jewelste: in dezelfde gang was nog een ander examen aan de "gang", waardoor er dus constant een 50 - tal studenten aanwezig was. Van 9u15 (het examen zou pas een half uur later beginnen dan voorzien, maar dat werd op Italiaanse wijze NIET op voorhand meegedeeld) tot 15u15 (!!!) heb ik moeten zien hoe studenten ijsbeerden, koffie haalden, sliepen (kan alleen in Italië: een dutje doen voor je je examen aflegt), grapjes vertelden, en niet te vergeten: mondeling examens deden. Want ahja: dat was allemaal in één en dezelfde gang. Het lange wachten zorgde er wel voor dat ik mijn climax van nervositeit al lang gehad had nog voor ik bij de prof moest. (Relatief) rustig ging ik dan uiteindelijk rond 15u15 naar mijn prof, maar die had op dat moment blijkbaar haar kalmte verloren. Want in plaats van te luisteren naar mij, sprong ze iedere 2 minuten recht om te schreeuwen dat het wat stiller moest zijn, omdat ze mij niet verstond. Wist zij veel dat ik opzettelijk niet te luid wou praten, omdat ik niet nog eens wou dat iedereen zoals bij mij vorige examen kon meeluisteren. :) Uiteindelijk zaten we dan met onze gezichten op 10 cm van elkaar, om elkaar toch maar een beetje te kunnen begrijpen. Das ook eens een ervaring :).
Het examen zelf ging behoorlijk vlot, althans wat mijn twee Engelse boeken betrof. Het Italiaanse boek (een kaliber van 450 pagina's) had ik met veel goeie moed en bloed, zweet en tranen proberen in te studeren, maar nadat ik een theorie zei die blijkbaar totaal niet klopte, zei de prof me op vriendelijke wijze "kdenk dat je misschien toch de essentie niet hebt gesnapt." Daar zat ik dan, meer dan "oei" kan ik niet echt zeggen. Gelukkig had ik enthousiast zitten onderlijnen en kleuren in mijn boek en zag ze dus wel dat ik het gestudeerd had. (Althans: ik had een poging gedaan tot.) En als beloning voor de geleverde moeite, gaf ze me een 29 op 30! Eind goed, al goed! Mijn week is op voorhand al geslaagd!

Vanavond ga ik mijn twee voorbije examens vieren en vanaf morgen, vlieg ik er alweer in!

Ik hoop dat mijn volgende blog iets boeiender zal zijn dan deze, maar ik ben nu eenmaal ErasmusSTUDENT, dus een examenverslagje hoort er af en toe ook bij... :)

Un bacio,
Lotje!

PS: Nieuwe foto's zijn er niet, hoewel ik misschien toch beter de volgende keer een fotoreportage zou maken van het "gang-examen". :)