My heart is beating like a jungle drum...

Rokatokatokorotatongtong! En rokatoka deed het wel hoor, tot twee maal toe deze voorbije dagen!

Vorige week woensdag stond er namelijk een presentatie op het programma in mijn les Griekse Epigrafie. Pre•sen•ta•tie (de; v –s) 1. voorstelling 2. aanbieding 3. lezing, voordracht: een ~ houden en voeg er in mijn geval (Erasmus zijnde) ook maar aan toe waarbij de spreker stiekem staat te sterven. Zo geef ik ineens een beeld van hoe ik me voelde toen de prof ons de opdracht gaf. Echter, no mountain high enough, dus stortte ik me vol overgave op voorbereidende taken en maakte ik me op om in debat te gaan met mijn collega sprekers. Want: dat was de bedoeling, per 4 zou er een “kleine discussie” gehouden worden. En zie daar, woensdagochtend zat ik flink te wachten op mijn mede-sprekers. Maar owee, owe! Die hadden blijkbaar één of ander duivels pact gesloten om me er alleen te laten zitten. Terwijl er om me heen meerdere teams gevormd werden, zat ik maar te wachten en te wachten… Tevergeefs: sterven, zweten, trillen, beven, zuchten, puffen,… Voor zowat een uur lang dacht ik dat ik ter plaatse misselijk ging worden: de gedachte dat uitgerekend ik als (enige!) Erasmus ook nog eens helemaal alleen vooraan in de aula zou moeten staan. Rokatokatokorotatongtong, hoor! Er was al een heuse goochelshow voor nodig om me in een ietwat deftige staat die presentatie te laten doen. Tot ineens, 45 (!) minuten nadat de les gestart was, kwam één van mijn copains - als een konijn uit een hoed - binnengewandeld in de aula. Zomaar, alsof er niets aan de hand was! Er was nog even twijfel: haar knuffelen uit blijdschap of een djoef op haar muil omdat ik zo’n doodsangsten had doorstaan. Bleek echter dat ons konijn al een ware race achter de rug had en dus vergaf ik haar maar en hield ik het bij een vriendelijke ciao. :) (Mammie en pappie: ik zou trouwens nooit op iemand slaan hoor! Hihi!) Onze presentatie is uiteindelijk goed verlopen en ik deed ze zelfs in een uitgevonden taal: Itangels. Zinnen starten in het Italiaans en ze afmaken in het Engels: moet kunnen!

Mijn volgend Rokatokatokorotatongtong- moment beleefde ik deze morgen. Dan stond mijn derde examen namelijk op het menu. Om de één of andere reden was ik o-ver-dre-ven nerveus en kwam ik zowaar bijna misselijk! Vreemd, want de prof is een erg vriendelijke mevrouw, dus ik weet niet waar ik mijn angst ineens vandaan haalde. Gedurende zo’n vier uren heb ik opnieuw het “sterven, zweten, trillen, beven, zuchten, puffen-syndroom” mogen ondervinden. Dat syndroom had uiteindelijk nog zijn climax toen het mijn beurt was en ik me op een haar na in het bureau van de prof bevond: was er daar wel niet één of andere snoodaard die me voorstak zeker! Kdacht serieus dat ik dood kon vallen: van frustratie en van “gerokatokat”! Na de snode interventie, was het dan éindelijk mijn beurt en het is goed gelukt! Voor het eerst in mijn universitaire leven heb ik 30 op 30, helaas zal de KU Leuven ook een snode daad uitvoeren en dat mooi rond getal iets naar beneden halen. Maar het staat toch schoon maar op papier! Joepie!
Bij het buitengaan had ik de prof trouwens nog eens uitvoerig bedankt omdat ze me steeds had geholpen en extra uitleg had gegeven als ik iets niet begreep; nu hoorde ik van de persoon die na mij examen deed dat ze daardoor helemaal in de wolken was. Zo zie je maar, het leven is nemen, maar het is veel leuker om ook al eens iets te geven! Zegt dat Lotje het gezegd heeft :)!

Dit gezegd zijnde, ga ik even terug in de tijd. Vorige week zaterdag ben ik met Suzanne (half Zwitsers- half Spaans én nodigde me tevens uit om samen naar haar familie in Barcelona te gaan, jaj!) naar Il Genio gegaan, een Italiaans groepje dat me een beetje doet denken aan Vive la Fête. Hoewel ik maar één liedje echt kon, was het optreden super geslaagd! Leuke sfeer, niet heel veel mensen waardoor het gezellig bleef en er was bovendien een fijne after-party. Suzanne is dan bij mij blijven slapen, want de dag nadien stond Venezia op het programma! Inderdaad, al de tweede keer dit jaar, maar deze keer was mijn doel: niemand mag flauwvallen, de zon moet schijnen en vooral: carnaval! En de doelstellingen werden met succes bereikt! De overbevolking was nu en dan wat lastig, maar de sfeer maakte dat meer dan goed!

Mijn overige dagen waren nogal eentonig: studeren en naar de les gaan.

Ik wou jullie echter graag nog een extraatje bieden deze week, namelijk eentje over één van mijn kotgenotes, Paola. Gisteren bedacht ik ineens dat zij volgens mij wel eens verwant zou kunnen zijn met Freddy De Kerpel. Het klinkt ongelooflijk (en al helemaal als je weet dat haar familienaam Buriani is), maar toch doe ik een poging om duidelijk te maken waar mijn theorie vandaan komt.
In Humo’s Uitlaat zijn De Kerpel-mopjes zoals “Freddy eet geen honing, maar wel bijen” schering en inslag. Wel hieronder zal ik een dergelijk lijstje aanleggen, maar dan over Paola natuurlijk.
- Als Paola van glitters houdt, dan stopt dat niet bij glitter nagellak, glitter make-up en glitter accessoires. Neen, Paola heeft (God/Paris Hilton mag weten waar ze die kocht) zelfs een glitter PC- muis. Een afgrijselijk doorzichtig ding, versierd met roze en zilver glitterballetjes. Als dit gedrocht bovendien niet meer functioneert, dan is het voor Paola niet voldoende om hoogstens wat te prutsen aan de knopjes en het kabeltje, neen. Dan beslist Paola om maar ineens het ganse ding open te breken, een dissectie uit te voeren en natuurlijk (wie breekt er nu ook zijn muis open?!) het ding gans naar de knoppen te helpen.
- Als Paola zegt: “ik neem een douche”, dan bedoelt die dat volgens mij letterlijk. Mijn kamer ligt vlak naast de badkamer en ik kan aan geen mensen beschrijven wat een kabaal die maakt, eens in de badkamer. Als je weet dat ze “graag laat op de avond” (lees in Paola termen: drie uur ‘s nachts) “een douche neemt”, kunnen jullie er zich wellicht wel iets bij voorstellen hoe relaxed mijn nachtrust telkens weer is…
- Als Paola de voordeur dichtslaat dan doet ze dat zodanig hard dat ik er zeker van ben dat (naast het feit dat mijn raam er ooit es zal uitvliegen) ze de deur ooit in het slot zal gooien én er gelijk weer uit, maar dan langs de andere kant. Zodanig dat de voordeur gebruikt kan worden als klapdeur.
- En last, but not least: als Paola zegt dat ze haar tijd neemt om af te studeren, dan mag je dat niet zien als de gebruikelijke 2 jaar extra, neen hoor. Paola kreeg deze week te horen dat haar thesis wordt goedgekeurd en ze bijgevolg in maart afstudeert. Pittig detail: Paola werd twee weken geleden 30 jaar. Ze heeft met andere woorden een opleiding tot architect achter de rug van maar liefst 12 jaar. Moesten er vragen zijn: neen, ze deed geen extra’s of bijkomende opleidingen, ja, normaal duurt die opleiding hier zo’n 5-tal jaar en ja, ze heeft ook wel n part time job. Maar dat zou er nog aan ontbreken. 
Zo zie je maar: ons Paola is me der eentje. Let op, ze is (met momenten) gewoon ook erg lief en sympathiek, maar als ze weer eens thuis komt en niet in één, twee of drie kamers, maar gewoon OVERAL het licht laat branden, dan heb ik toch af en toe zin om Freddy te roepen!

Vanavond zal ik mijn examen vieren met een late kerstmis party waarbij Edie, Hatty en ikzelf cadeautjes zullen ruilen (joepie!) én donderdag verwacht ik dan twee bollies: Babs en Marlies!

De babyboom van de voorbije weken verplicht me om toch een korte vermelding te maken van Nelle (kindje van mijn nicht) én Mathis (kindje van Marieke’s broer). Proficiat! En dan kan ik mijn blog niet toepasselijker afsluiten dan met de woorden: gaat en vermenigvuldigt u!

Alla prossima volta!
Lotje
X

PS: pictures staan online!
PS een update: ik kreeg van mijn prof feedback en mijn presentatie was goed. Als beloning moet ik vrijdag... NOG EEN PRESENTATIE GEVEN! Miljaar! :)