Lotjolina vertelt...

Ja, want er valt behoorlijk veel te vertellen!

Zo leek mijn dinsdag twee weken geleden een ware soap... 's Morgens werd ik in mijn faculteit verwacht om mijn punten op te halen van mijn examen "Romeinse Geschiedschrijving". Ik zal hier niet te diep ingaan op hoe het precies is verlopen, maar ik kan wel melden dat de desbetreffende assistende blijkbaar een Erasmusfobie heeft, want (en ik citeer letterlijk): "ik moet niet denken dat ik - omdat ik Erasmus ben - in Bologna de toerist kan uithangen". Bovendien "moest ik haar wel eens zeggen welke van die twee belachelijke woorden nu precies mijn voornaam en welke precies mijn achternaam was". Dit alles op een zeer neerbuigende en beledigende manier, zelden voelde ik me zo geaffronteerd! (Ter verduidelijking, tot op vandaag snap ik nog steeds niet wat ik precies gedaan had om zo'n litanie achter mijn hoofd geslingerd te krijgen. Meer nog, khad zelfs mijn mond nog niet opengedaan :)...) Nouja, kben een paar uur van mijn melk geweest, maar uiteindelijk heb ik toch maar mooi mijn tweede 28/30 te pakken! Hah!

Eenmaal thuisgekomen vond ik dat ik wel een aflevering Friends had verdiend en dus zette ik me uitgeput achter mijn computer. Ineens hoor ik echter in de verte Daniela met een heel schril stemmetje "Lotje..." roepen. Ik wandel dus uit mijn kamer en zie daar: Daniela ligt lang- (niet te vergeten 1m80 of meer)uit op de grond! Ik schrok me natuurlijk rot en vroeg wat er gebeurd was. (Daniela heeft een aandoening aan haar hart waardoor ze erg vaak flauwvalt.) Maar nu was er duidelijk iets meer aan de hand dan het flauwvallen alleen. Bleek dat ze tijdens haar poging om zich alsnog neer te zetten (ze voelde namelijk dat ze wat draaierig werd), ze uiteindelijk toch nogal onzacht op de rand van het bad was terecht gekomen. Gevolg: een slag op haar nek en rug zorgde er voor dat ze niet meer recht geraakte. Amaai, zelden ben ik zo in paniek geschoten! Kwist echt niet wat te doen: bellen naar een ziekenhuis= geen idee welk telefoonnummer die hier hebben, om nog maar te zwijgen over de taalbarrière. Uiteindelijk heb ik Bea (andere kamergenote) gebeld en is zij in 10 minuutjes naar huis gefietst. (Op een haar na viel ook Bea bijna flauw, ditmaal door haar geleverde inspanning. Je moet weten dat ze over haar net afgelegde afstand normaal een dik kwartier doet...) Maar bon, na wat telefoontjes is er dan iemand met de auto gekomen en hebben we Daniela naar Pronto Soccorso(aka 't Spoed) gebracht. Daar zijn we dan ineens voor de rest van de dag gebleven en nog niet eens in dezelfde ruimte als Daniela zelf. (Aangezien Bea en ik beiden maar 1m60 zijn is het niet zo geloofwaardig dat we zussen zouden zijn en enkel familieleden mogen bij de patiënten blijven.) De middag was redelijk saai bijgevolg: helaas ook geen McDreamy's of McSteamy's in het ziekenhuis van Bologna. Gelukkig wel behulpzame dokters en niet alleen voor mensen die een medisch probleem hebben. Ik was er namelijk ingeslaagd om de capuccinomachine te doen blokkeren: toen mijn bekertje vol was met koffie bleef die machine maar melkschuim toevoegen, tot ik uiteindelijk een schuimkraag van 3 cm had en alles dus gewoon uit mijn beker liep. Maar daar kwam mijn eigen "McHelpmie" die vlotjes een andere beker haalde en mij uit de nood hielp. :)

Het einde van mijn week was (logischerwijze) meteen ook het begin van mijn volgende héél toffe week! Lisa en Sander arriveerden namelijk op zaterdag in Bo! We zetten hun bezoek in met een geslaagde avond in CovoClub, al moesten we wel te voet terugkeren... Om 4 uur 's nachts een wandelingetje doen van ongeveer 45 minuten, tis ook eens iets anders. Maar ondanks de blaren op de voeten, hebben we er deugd van gehad :)! Op zondag hadden we een korte stadswandeling in Bologna-stad, maar vooral maandag bracht ons een nieuw fijn hoogtepunt. Toen bezochten we immers Ferrara: een stadje dat slechts op een halfuurtje treinen van Bologna ligt. Ondanks de regen hadden we daar een erg fijne tijd, waarin we (wederom) flink gewandeld hebben. 's Avonds zijn we naar "Black Fire" gegaan, een bar in de straat waar ik woon. Daar hadden we naast diepgaande gesprekken ook een grappige dienster. Een zotte doos, zoals we wel eens zeggen. Was het nu het haar van Sander, ons West-Vlaams (dat voor hen als Chinees moet hebben geklonken)of het feit dat ze daar zelf al meer hadden gedronken dan de klanten,geen idee, maar op het einde van de avond kregen we elk een free shot. :) Een erg geslaagde avond, me dunkt!
De daaropvolgende dagen hadden Lisa en Sander een quality-met-zijn-tweetjes-time in Bolognacentrum, terwijl ik me bezig hield met lessen en studeren.
Ik heb er echt super van genoten om nog es twee (Nederlandstalige) maatjes in mijn buurt te hebben en vooral als die dan ook nog eens overdreven komisch zijn. Ik weet niet hoe grappig het effect zal zijn, maar één citaat van Lisa kan ik u niet onthouden wegens te lachwekkend! Toen we de diepvries aan het plunderen waren op zoek naar eten voor ons drietjes, haalde ik één en een halve kippenfilet tevoorschijn, waaarbij ik zei: "oei ik heb maar 1.5 kippenfilet, dat is ook niet zo veel". Lisa echter, lief als ze is, reageerde prompt: "Oh, maar ik heb genoeg met één kippenfilet hoor." Wat er dus voor gezorgd zou hebben dat Sander en ik elk de helft van een halve kippenfilet mochten eten... :) Haha, al had ons Lisa natuurlijk wel iets anders bedoeld hééé!

Sedert hun vertrek vul ik mijn dagen met studeren, want op 24 februari heb ik een examen! Nouja, mijn dagen vullen zich wel met meer dan enkel studeren: naar de les gaan, huishoudelijke taken en... oja: een feestje of twee :).

Graag wil ik hier nog een kort relaas (zie ook foto's!) aan toevoegen van mijn kookavonturen: u weet het of u weet het niet, maar koken is voor mij steeds een "gevaarlijk" avontuur... :) Vorig weekend besloot ik echter om pizza en pannenkoeken te maken. (Remember het pannenkoeken avontuur met Edie: ik wou het niet alleen over-doen, maar ook ineens ook over-treffen.) Maar te beginnen bij mijn pizza: de reeds voorverpakte deeg bleek bij mijn thuiskomst helemaal geen pizzadeeg te zijn. Kliet me daar echter niet door ontmoedigen en begon vlotjes (zijnde: mijn pakje tomatenpuree viel in zijn geheel op de deeg) aan mijn "belegging" van de pizza. Toen ik bij het kruidengedeelte aankwam, nam ik zeer enthousiast de balsamico en schudde ik iets te heftig, gevolg: ik had uiteindelijk een pizza met veel te veel tomatenprut, lekkere mozarella, de foute deeg en een iets uit de hand gelopen garnituur van Balsamico :). Maar 't heeft me gesmaakt!
Mijn vieruurtje zou echter een nog groter avontuur worden... Het begon al bij het afwegen van de bloem: zonder weegschaal is dat heel moeilijk :)! Tot die dag wist ik dus niet dat we geen weegschaal hadden, maar kom, mijn deeg heb ik uiteindelijk "op de tast" gemaakt. Kheb uiteindelijk pannenkoeken gemaakt waarmee je een leger kon rantsoeneren, niet dat ik er zoveel had, maar met 1/20 van één pannenkoek overleefde ik wellicht een week :). Mijn recept "op den tast" was dus geen zo'n succes, wegens iets te zwaar. Nuja, kheb het me niet aangetrokken en ondertussen heb ik alle pannenkoeken al opgegeten :). Ik overweeg wel om Piet er de volgende keer bij te halen...

Tot gauw!
Lotjolina
--> het Italiaanse verkleinwoord van Lotje, veel "kleiner" kan ik nu toch niet meer worden hoor :)

PS. Voor wie al dit schoons graag ook in beeld wil zien: zie mijn fotopagina!