"Beckham scoort en krijgt een kneep in zijn kont"

Zo kopt deredactie.be... En guess who er present was bij die heugelijke gebeurtenis? Me, myself and I!

Maar laten we beginnen bij het begin…

Enkele dagen na het ter perse gaan van mijn vorige blog, werd ik verwacht bij mijn prof van papyrologie voor mijn allereerste Italiaanse mondelinge examen. De administratieve rompslomp om me in te schrijven was gelukkig in orde gekomen en dus kon ik met een iets geruster hart vertrekken.
Toen ik aankwam in het faculteitsgebouw, werd ons medegedeeld dat we per groepje bij de prof het examen moesten afleggen. Mijn groepje bestond uit Thomas (een Britse Erasmus student) en Vera, een Italiaanse. Om een lang verhaal kort te maken: het werd effectief een “groepsexamen”. Elk om de beurt moesten we een vraag oplossen (zonder schriftelijke voorbereiding, zoals dat in Leuven het geval is). Nu was ik telkens de laatste die aan het woord moest komen met als het gevolg dat mijn mondelinge bijdrage niet zo erg groot was. (De twee anderen zeiden telkens al in ruimere mate wat ik ook moest vertellen.) Op het eind van het examen werden we voor de keuze gesteld: óf we werkten ons groepswerkje nog wat bij en kregen 30/30, óf we lieten ons werkje voor wat het was en kregen 28/30. Aangezien ik toch op zijn minst voor één keer in mijn leven al mijn punten wil voor een examen, koos ik voor optie 1 :). Examen papyrologie: goede afloop, yiha!
In de dagen die volgden, had ik nog wat lessen en trakteerde ik mijzelf op een shoppingdag.
Vorig weekend organiseerde ik dan een filmavond met Daniela en Edie hier op kot. Om ons Italiaans wat op te krikken, besloten we te kijken naar Gomorra. Deze maffia film, naar het boek van Roberto Saviano, slaat werkelijk alle verbeelding. Na afloop van de film kan je alleen maar hopen dat dergelijke maffiapraktijken slechts fictie zijn, maar wetende dat alles gebaseerd is op de Cammora (de Napolitaanse maffia), blijkt de film des te schrijnender. De film is erg moeilijk, niet alleen door het Zuid-Italiaanse dialect – dat zelfs voor Daniela onverstaanbaar is – maar ook en vooral omdat het geen typisch “verhaal” is. Desalniettemin is het zeker een aanrader!
Daags nadien besloten Edie en ik om pannenkoeken te maken. Na een kleine vergissing van Edie waarbij niet 40 gr maar wel 120 gr suiker in het deeg terechtkwamen, hadden we eerder een “pannen-taart” dan een “pannen-koekje”. Het was echter overheerlijk! Donderdag werd een Australische dag… In september was de oom van Beatrice, die in Australië woont, hier op bezoek. Aangezien ik blij was om even in het Engels te kunnen praten, had ik bijgevolg een korte conversatie met hem. Tijdens ons gesprek liet ik me ontvallen dat ik de typisch Australische koekjes “Tim Tam’s” wel kon smaken. Groot was mijn verbazing toen Bea me afgelopen donderdag kwam melden dat een pakje op mijn naam bij haar thuis was aangekomen. Haar oom was zo vriendelijk om mij een pakketje Tim Tams op te sturen! Mmmm, kan niet wachten om ze op te eten :). Ik denk eraan om vanaf nu bij iedereen mijn favoriete koekjes te vermelden, je weet nooit wat dat nog meer kan opleveren. (Trouwens, zei ik al dat de melkchocolade van Côte d’Or de beste chocolade ter wereld is? :) ) Mijn dagje down under werd toepasselijk afgesloten met een bezoekje aan de bioscoop. “Australia”, de film met Nicole Kidman was de enige die men speelde op “roze donderdag” (de dag waarop alle vrouwen voor slechts € 5 een film mogen bekijken, een equivalent voor mannen is er – traditiegetrouw – niet in Bologna). De film stelde niet zoveel voor helaas, en al helemaal niet omdat het enorm belachelijk is om Australische acteurs in het Italiaans te horen spreken…
Zaterdagavond besloten Edie, Hatty, Cecile en ik om het voor een keer over de culturele boeg te gooien. Naar aanleiding van het nieuwe jaar was er een universiteitsconcert in de Aula Magna. Een uur en half lang genoten we van klassieke muziek die me zeer zeker kon bekoren, al genoot ik meer van het instrumentale tweede gedeelte dan van het koorgezang in deel één.
Het hoogtepunt van de voorbije twee weken zat er echter nog aan te komen: vandaag (zondag) ben ik naar de voetbalwedstrijd FC Bologna – AC Milan gaan kijken. Dit was echt een onvergetelijke ervaring! Edie en ik zaten (alleen, nadat we de rest van onze vriendjes kwijt waren) temidden van de harde kern Bologna supporters… Vanaf minuut 1 tot minuut 90 was het non-stop ambiance! Dankzij (of liever ‘ondanks’) Seedorf, Kaka’, Kaka’ en Beckham verloor Bologna roemloos met 1-4, maar de penalty van de thuisploeg in minuut 9 zorgde er wel voor dat het stadion meteen ontplofte en beide ploegen hun beste voetbal boven haalden. Corner van Beckham, dribbels van Kaka’, zaligheid van Ronaldinho,… Kzag het allemaal van heel dicht en ik zal er nog lang met veel plezier aan terug denken! De kneep in de kont van Beckham kwam helaas niet van mij, maar wel van Seedorf toen Becks de 1-4 vastlegde op het scorebord. (Dit even ter verduidelijking van mijn titel.)

Volgende week geven Lisa en Sander de aftrap van de bezoekerswedstrijd hier in Bologna. Zo’n vijf dagen lang zullen zij mij entertainen en ik hen, tot die tijd ga ik gewoon verder met mijn Erasmusleventje. De verslaggeving daarvan vindt u hier binnen een tweetal weken op mijn blog!

Olé!
Lotje
X

PS: fotoreportage is te vinden via mijn link!