My heart is beating like a jungle drum...

Rokatokatokorotatongtong! En rokatoka deed het wel hoor, tot twee maal toe deze voorbije dagen!

Vorige week woensdag stond er namelijk een presentatie op het programma in mijn les Griekse Epigrafie. Pre•sen•ta•tie (de; v –s) 1. voorstelling 2. aanbieding 3. lezing, voordracht: een ~ houden en voeg er in mijn geval (Erasmus zijnde) ook maar aan toe waarbij de spreker stiekem staat te sterven. Zo geef ik ineens een beeld van hoe ik me voelde toen de prof ons de opdracht gaf. Echter, no mountain high enough, dus stortte ik me vol overgave op voorbereidende taken en maakte ik me op om in debat te gaan met mijn collega sprekers. Want: dat was de bedoeling, per 4 zou er een “kleine discussie” gehouden worden. En zie daar, woensdagochtend zat ik flink te wachten op mijn mede-sprekers. Maar owee, owe! Die hadden blijkbaar één of ander duivels pact gesloten om me er alleen te laten zitten. Terwijl er om me heen meerdere teams gevormd werden, zat ik maar te wachten en te wachten… Tevergeefs: sterven, zweten, trillen, beven, zuchten, puffen,… Voor zowat een uur lang dacht ik dat ik ter plaatse misselijk ging worden: de gedachte dat uitgerekend ik als (enige!) Erasmus ook nog eens helemaal alleen vooraan in de aula zou moeten staan. Rokatokatokorotatongtong, hoor! Er was al een heuse goochelshow voor nodig om me in een ietwat deftige staat die presentatie te laten doen. Tot ineens, 45 (!) minuten nadat de les gestart was, kwam één van mijn copains - als een konijn uit een hoed - binnengewandeld in de aula. Zomaar, alsof er niets aan de hand was! Er was nog even twijfel: haar knuffelen uit blijdschap of een djoef op haar muil omdat ik zo’n doodsangsten had doorstaan. Bleek echter dat ons konijn al een ware race achter de rug had en dus vergaf ik haar maar en hield ik het bij een vriendelijke ciao. :) (Mammie en pappie: ik zou trouwens nooit op iemand slaan hoor! Hihi!) Onze presentatie is uiteindelijk goed verlopen en ik deed ze zelfs in een uitgevonden taal: Itangels. Zinnen starten in het Italiaans en ze afmaken in het Engels: moet kunnen!

Mijn volgend Rokatokatokorotatongtong- moment beleefde ik deze morgen. Dan stond mijn derde examen namelijk op het menu. Om de één of andere reden was ik o-ver-dre-ven nerveus en kwam ik zowaar bijna misselijk! Vreemd, want de prof is een erg vriendelijke mevrouw, dus ik weet niet waar ik mijn angst ineens vandaan haalde. Gedurende zo’n vier uren heb ik opnieuw het “sterven, zweten, trillen, beven, zuchten, puffen-syndroom” mogen ondervinden. Dat syndroom had uiteindelijk nog zijn climax toen het mijn beurt was en ik me op een haar na in het bureau van de prof bevond: was er daar wel niet één of andere snoodaard die me voorstak zeker! Kdacht serieus dat ik dood kon vallen: van frustratie en van “gerokatokat”! Na de snode interventie, was het dan éindelijk mijn beurt en het is goed gelukt! Voor het eerst in mijn universitaire leven heb ik 30 op 30, helaas zal de KU Leuven ook een snode daad uitvoeren en dat mooi rond getal iets naar beneden halen. Maar het staat toch schoon maar op papier! Joepie!
Bij het buitengaan had ik de prof trouwens nog eens uitvoerig bedankt omdat ze me steeds had geholpen en extra uitleg had gegeven als ik iets niet begreep; nu hoorde ik van de persoon die na mij examen deed dat ze daardoor helemaal in de wolken was. Zo zie je maar, het leven is nemen, maar het is veel leuker om ook al eens iets te geven! Zegt dat Lotje het gezegd heeft :)!

Dit gezegd zijnde, ga ik even terug in de tijd. Vorige week zaterdag ben ik met Suzanne (half Zwitsers- half Spaans én nodigde me tevens uit om samen naar haar familie in Barcelona te gaan, jaj!) naar Il Genio gegaan, een Italiaans groepje dat me een beetje doet denken aan Vive la Fête. Hoewel ik maar één liedje echt kon, was het optreden super geslaagd! Leuke sfeer, niet heel veel mensen waardoor het gezellig bleef en er was bovendien een fijne after-party. Suzanne is dan bij mij blijven slapen, want de dag nadien stond Venezia op het programma! Inderdaad, al de tweede keer dit jaar, maar deze keer was mijn doel: niemand mag flauwvallen, de zon moet schijnen en vooral: carnaval! En de doelstellingen werden met succes bereikt! De overbevolking was nu en dan wat lastig, maar de sfeer maakte dat meer dan goed!

Mijn overige dagen waren nogal eentonig: studeren en naar de les gaan.

Ik wou jullie echter graag nog een extraatje bieden deze week, namelijk eentje over één van mijn kotgenotes, Paola. Gisteren bedacht ik ineens dat zij volgens mij wel eens verwant zou kunnen zijn met Freddy De Kerpel. Het klinkt ongelooflijk (en al helemaal als je weet dat haar familienaam Buriani is), maar toch doe ik een poging om duidelijk te maken waar mijn theorie vandaan komt.
In Humo’s Uitlaat zijn De Kerpel-mopjes zoals “Freddy eet geen honing, maar wel bijen” schering en inslag. Wel hieronder zal ik een dergelijk lijstje aanleggen, maar dan over Paola natuurlijk.
- Als Paola van glitters houdt, dan stopt dat niet bij glitter nagellak, glitter make-up en glitter accessoires. Neen, Paola heeft (God/Paris Hilton mag weten waar ze die kocht) zelfs een glitter PC- muis. Een afgrijselijk doorzichtig ding, versierd met roze en zilver glitterballetjes. Als dit gedrocht bovendien niet meer functioneert, dan is het voor Paola niet voldoende om hoogstens wat te prutsen aan de knopjes en het kabeltje, neen. Dan beslist Paola om maar ineens het ganse ding open te breken, een dissectie uit te voeren en natuurlijk (wie breekt er nu ook zijn muis open?!) het ding gans naar de knoppen te helpen.
- Als Paola zegt: “ik neem een douche”, dan bedoelt die dat volgens mij letterlijk. Mijn kamer ligt vlak naast de badkamer en ik kan aan geen mensen beschrijven wat een kabaal die maakt, eens in de badkamer. Als je weet dat ze “graag laat op de avond” (lees in Paola termen: drie uur ‘s nachts) “een douche neemt”, kunnen jullie er zich wellicht wel iets bij voorstellen hoe relaxed mijn nachtrust telkens weer is…
- Als Paola de voordeur dichtslaat dan doet ze dat zodanig hard dat ik er zeker van ben dat (naast het feit dat mijn raam er ooit es zal uitvliegen) ze de deur ooit in het slot zal gooien én er gelijk weer uit, maar dan langs de andere kant. Zodanig dat de voordeur gebruikt kan worden als klapdeur.
- En last, but not least: als Paola zegt dat ze haar tijd neemt om af te studeren, dan mag je dat niet zien als de gebruikelijke 2 jaar extra, neen hoor. Paola kreeg deze week te horen dat haar thesis wordt goedgekeurd en ze bijgevolg in maart afstudeert. Pittig detail: Paola werd twee weken geleden 30 jaar. Ze heeft met andere woorden een opleiding tot architect achter de rug van maar liefst 12 jaar. Moesten er vragen zijn: neen, ze deed geen extra’s of bijkomende opleidingen, ja, normaal duurt die opleiding hier zo’n 5-tal jaar en ja, ze heeft ook wel n part time job. Maar dat zou er nog aan ontbreken. 
Zo zie je maar: ons Paola is me der eentje. Let op, ze is (met momenten) gewoon ook erg lief en sympathiek, maar als ze weer eens thuis komt en niet in één, twee of drie kamers, maar gewoon OVERAL het licht laat branden, dan heb ik toch af en toe zin om Freddy te roepen!

Vanavond zal ik mijn examen vieren met een late kerstmis party waarbij Edie, Hatty en ikzelf cadeautjes zullen ruilen (joepie!) én donderdag verwacht ik dan twee bollies: Babs en Marlies!

De babyboom van de voorbije weken verplicht me om toch een korte vermelding te maken van Nelle (kindje van mijn nicht) én Mathis (kindje van Marieke’s broer). Proficiat! En dan kan ik mijn blog niet toepasselijker afsluiten dan met de woorden: gaat en vermenigvuldigt u!

Alla prossima volta!
Lotje
X

PS: pictures staan online!
PS een update: ik kreeg van mijn prof feedback en mijn presentatie was goed. Als beloning moet ik vrijdag... NOG EEN PRESENTATIE GEVEN! Miljaar! :)

Lotjolina vertelt...

Ja, want er valt behoorlijk veel te vertellen!

Zo leek mijn dinsdag twee weken geleden een ware soap... 's Morgens werd ik in mijn faculteit verwacht om mijn punten op te halen van mijn examen "Romeinse Geschiedschrijving". Ik zal hier niet te diep ingaan op hoe het precies is verlopen, maar ik kan wel melden dat de desbetreffende assistende blijkbaar een Erasmusfobie heeft, want (en ik citeer letterlijk): "ik moet niet denken dat ik - omdat ik Erasmus ben - in Bologna de toerist kan uithangen". Bovendien "moest ik haar wel eens zeggen welke van die twee belachelijke woorden nu precies mijn voornaam en welke precies mijn achternaam was". Dit alles op een zeer neerbuigende en beledigende manier, zelden voelde ik me zo geaffronteerd! (Ter verduidelijking, tot op vandaag snap ik nog steeds niet wat ik precies gedaan had om zo'n litanie achter mijn hoofd geslingerd te krijgen. Meer nog, khad zelfs mijn mond nog niet opengedaan :)...) Nouja, kben een paar uur van mijn melk geweest, maar uiteindelijk heb ik toch maar mooi mijn tweede 28/30 te pakken! Hah!

Eenmaal thuisgekomen vond ik dat ik wel een aflevering Friends had verdiend en dus zette ik me uitgeput achter mijn computer. Ineens hoor ik echter in de verte Daniela met een heel schril stemmetje "Lotje..." roepen. Ik wandel dus uit mijn kamer en zie daar: Daniela ligt lang- (niet te vergeten 1m80 of meer)uit op de grond! Ik schrok me natuurlijk rot en vroeg wat er gebeurd was. (Daniela heeft een aandoening aan haar hart waardoor ze erg vaak flauwvalt.) Maar nu was er duidelijk iets meer aan de hand dan het flauwvallen alleen. Bleek dat ze tijdens haar poging om zich alsnog neer te zetten (ze voelde namelijk dat ze wat draaierig werd), ze uiteindelijk toch nogal onzacht op de rand van het bad was terecht gekomen. Gevolg: een slag op haar nek en rug zorgde er voor dat ze niet meer recht geraakte. Amaai, zelden ben ik zo in paniek geschoten! Kwist echt niet wat te doen: bellen naar een ziekenhuis= geen idee welk telefoonnummer die hier hebben, om nog maar te zwijgen over de taalbarrière. Uiteindelijk heb ik Bea (andere kamergenote) gebeld en is zij in 10 minuutjes naar huis gefietst. (Op een haar na viel ook Bea bijna flauw, ditmaal door haar geleverde inspanning. Je moet weten dat ze over haar net afgelegde afstand normaal een dik kwartier doet...) Maar bon, na wat telefoontjes is er dan iemand met de auto gekomen en hebben we Daniela naar Pronto Soccorso(aka 't Spoed) gebracht. Daar zijn we dan ineens voor de rest van de dag gebleven en nog niet eens in dezelfde ruimte als Daniela zelf. (Aangezien Bea en ik beiden maar 1m60 zijn is het niet zo geloofwaardig dat we zussen zouden zijn en enkel familieleden mogen bij de patiënten blijven.) De middag was redelijk saai bijgevolg: helaas ook geen McDreamy's of McSteamy's in het ziekenhuis van Bologna. Gelukkig wel behulpzame dokters en niet alleen voor mensen die een medisch probleem hebben. Ik was er namelijk ingeslaagd om de capuccinomachine te doen blokkeren: toen mijn bekertje vol was met koffie bleef die machine maar melkschuim toevoegen, tot ik uiteindelijk een schuimkraag van 3 cm had en alles dus gewoon uit mijn beker liep. Maar daar kwam mijn eigen "McHelpmie" die vlotjes een andere beker haalde en mij uit de nood hielp. :)

Het einde van mijn week was (logischerwijze) meteen ook het begin van mijn volgende héél toffe week! Lisa en Sander arriveerden namelijk op zaterdag in Bo! We zetten hun bezoek in met een geslaagde avond in CovoClub, al moesten we wel te voet terugkeren... Om 4 uur 's nachts een wandelingetje doen van ongeveer 45 minuten, tis ook eens iets anders. Maar ondanks de blaren op de voeten, hebben we er deugd van gehad :)! Op zondag hadden we een korte stadswandeling in Bologna-stad, maar vooral maandag bracht ons een nieuw fijn hoogtepunt. Toen bezochten we immers Ferrara: een stadje dat slechts op een halfuurtje treinen van Bologna ligt. Ondanks de regen hadden we daar een erg fijne tijd, waarin we (wederom) flink gewandeld hebben. 's Avonds zijn we naar "Black Fire" gegaan, een bar in de straat waar ik woon. Daar hadden we naast diepgaande gesprekken ook een grappige dienster. Een zotte doos, zoals we wel eens zeggen. Was het nu het haar van Sander, ons West-Vlaams (dat voor hen als Chinees moet hebben geklonken)of het feit dat ze daar zelf al meer hadden gedronken dan de klanten,geen idee, maar op het einde van de avond kregen we elk een free shot. :) Een erg geslaagde avond, me dunkt!
De daaropvolgende dagen hadden Lisa en Sander een quality-met-zijn-tweetjes-time in Bolognacentrum, terwijl ik me bezig hield met lessen en studeren.
Ik heb er echt super van genoten om nog es twee (Nederlandstalige) maatjes in mijn buurt te hebben en vooral als die dan ook nog eens overdreven komisch zijn. Ik weet niet hoe grappig het effect zal zijn, maar één citaat van Lisa kan ik u niet onthouden wegens te lachwekkend! Toen we de diepvries aan het plunderen waren op zoek naar eten voor ons drietjes, haalde ik één en een halve kippenfilet tevoorschijn, waaarbij ik zei: "oei ik heb maar 1.5 kippenfilet, dat is ook niet zo veel". Lisa echter, lief als ze is, reageerde prompt: "Oh, maar ik heb genoeg met één kippenfilet hoor." Wat er dus voor gezorgd zou hebben dat Sander en ik elk de helft van een halve kippenfilet mochten eten... :) Haha, al had ons Lisa natuurlijk wel iets anders bedoeld hééé!

Sedert hun vertrek vul ik mijn dagen met studeren, want op 24 februari heb ik een examen! Nouja, mijn dagen vullen zich wel met meer dan enkel studeren: naar de les gaan, huishoudelijke taken en... oja: een feestje of twee :).

Graag wil ik hier nog een kort relaas (zie ook foto's!) aan toevoegen van mijn kookavonturen: u weet het of u weet het niet, maar koken is voor mij steeds een "gevaarlijk" avontuur... :) Vorig weekend besloot ik echter om pizza en pannenkoeken te maken. (Remember het pannenkoeken avontuur met Edie: ik wou het niet alleen over-doen, maar ook ineens ook over-treffen.) Maar te beginnen bij mijn pizza: de reeds voorverpakte deeg bleek bij mijn thuiskomst helemaal geen pizzadeeg te zijn. Kliet me daar echter niet door ontmoedigen en begon vlotjes (zijnde: mijn pakje tomatenpuree viel in zijn geheel op de deeg) aan mijn "belegging" van de pizza. Toen ik bij het kruidengedeelte aankwam, nam ik zeer enthousiast de balsamico en schudde ik iets te heftig, gevolg: ik had uiteindelijk een pizza met veel te veel tomatenprut, lekkere mozarella, de foute deeg en een iets uit de hand gelopen garnituur van Balsamico :). Maar 't heeft me gesmaakt!
Mijn vieruurtje zou echter een nog groter avontuur worden... Het begon al bij het afwegen van de bloem: zonder weegschaal is dat heel moeilijk :)! Tot die dag wist ik dus niet dat we geen weegschaal hadden, maar kom, mijn deeg heb ik uiteindelijk "op de tast" gemaakt. Kheb uiteindelijk pannenkoeken gemaakt waarmee je een leger kon rantsoeneren, niet dat ik er zoveel had, maar met 1/20 van één pannenkoek overleefde ik wellicht een week :). Mijn recept "op den tast" was dus geen zo'n succes, wegens iets te zwaar. Nuja, kheb het me niet aangetrokken en ondertussen heb ik alle pannenkoeken al opgegeten :). Ik overweeg wel om Piet er de volgende keer bij te halen...

Tot gauw!
Lotjolina
--> het Italiaanse verkleinwoord van Lotje, veel "kleiner" kan ik nu toch niet meer worden hoor :)

PS. Voor wie al dit schoons graag ook in beeld wil zien: zie mijn fotopagina!