Een sprookje uit Bologna...

Er was eens... Deze zin zou de perfecte openingszin zijn voor mijn blog. In mijn verhaaltje komen namelijk voor: zevenmijlslaarzen, de Grote Vriendelijke Reuz(in), Klein Duimpje en het Peperkoekenhuisje. Maakt het u allen gemakkelijk, neemt ener kopje thee ter hand en geniet van mijn Bolognese avonturen!

Toen ik de voorbije weken naar school wandelde, trokken enkele zaken mijn aandacht.
Ten eerste: ik ben ongetwijfeld het enige meisje van 1,60m die zonder moeite àl haar voorgangers voorbij kan steken. Thuis krijg ik vaak te horen dat ik wat minder snel moet wandelen, dat vond ik echter altijd overdreven, want: mijn korte beentjes zijn nu eenmaal geen superbeentjes. Maar, toen ik hier dus in Bologna ontdekte dat ik 5 minuten sneller wandelde naar mijn universiteit dan Daniela (mijn persoonlijke GVR van niet minder dan 1m80 meter, met benen even lang als ikzelf), dacht ik dat het misschien toch wel een waarheid kon zijn, dat ik -eens mijn turbo aangezet- erg vlug kan wandelen en daar heb ik niet eens zevenmijlslaarzen voor nodig! =)
Ten tweede: dat Bologna een politiek geladen stad is, wisten we ondertussen al. Dat betogingen hier schering en inslag zijn, wisten we ook al. Maar, dat het ongewoon is dat er géén betogingen zijn, wisten we nog niet. Dat laatste werd me duidelijk toen ik met Vera (een Italiaans klasgenootje) de bibliotheek binnenwandelde en die heel verbaasd uitriep: "amaai, er is geen betoging vandaag". Heel fijn! (Wie wil weten waarom hier zo heftig betoogd werd de voorbije weken: minister Gilmini heeft er voor gezorg dat het onderwijs in Italië zo mogelijk nog lager van niveau zal worden dan het al was...)
Ten derde: het vorige puntje indachtig, was ik nogal verbaasd te zien dat er op minder dan 100 meter van het universiteitskwartier (waar ALLE betogingen plaatsvinden), een wapenwinkel is. Dit temidden van enkele boekenwinkels, bars en de opera. Kwestie van niet alleen onze geesten te ver-rijken...

Het voorbije weekend dan was er eentje om niet snel te vergeten. Ik heb namelijk het ongelooflijke geluk om een kamergenootje te hebben die niet alleen een kamergenoot geworden is, maar tevens ook een echte vriendin. Daniela (de Grote Vriendelijke Reuzin) studeert antropologie en is afkomstig uit de streek nabij Varese. Samen met Como en Milano is deze stad "de Gouden Driehoek" van Italië. Daar Milaan voor Daniela sowieso een tussenstop is als ze naar huis gaat, groeide het idee dat ik haar misschien voor een weekend kon vergezellen. Aldus trokken we deze zaterdag naar Milaan. (De vrijdagavond was er een Halloween party met als gevolg dat ik niet alleen op dat feestje een zombie bleek, maar ook op de trein...) Na een best vermoeiende rit van drie uur, kwamen we aan in dé modestad. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat er (naast de Duomo en de Castello) dan ook niet veel meer te zien is dan winkels, winkels en nog eens winkels. Desalniettemin, hadden Daniela en ik een zalige tijd!
Na onze citytrip hebben we de trein genomen richting Chiasso, dat is een stadje in Zwitserland waar we zouden opgepikt worden door Cinzia, de mama van Daniela. Eens aangekomen in Chiasso kreeg ik de raad van Daniela om niet meer te praten: ik ben namelijk geen Italiaanse en de douane houdt er van om buitenlanders lastig te vallen in het station. Na een zwijgzame doortocht werd ik aldus hartelijk verwelkomd door Cinzia, Giacomo en Gloria. Respectievelijk mama, papa en zus van Daniela. Het hele weekend lang zou ik door hen verwend worden met lekkernijen, knuffels, complimenten (over mijn taalkennis hehe) en de warmte van een Super Italiaans Gezinnetje! En ja, zij verdienen al die hoofdletters! =)
De zondag ben ik (na een hartelijke ontmoeting met oma en opa Capoferri) samen met Daniela naar Lugano gegaan. Dit is een stadje nabij een meer waar je kan genieten van prachtige natuur met uitzicht op Zwitserland. (Even ter verduidelijking: Daniela woont in het uiterste noorden van Italië maar voor vele dingen, zoals trein en shopping, is Zwitserland voor hen dichterbij.) 's Namiddags zijn we dan naar Sacro Monte geweest, dat is een soort van processieweg met 15 kapellen waar Jezus' levensverhaal wordt uitgebeeld. Heel erg mooi! Tijdens de wandeling hadden we tevens ook zicht op het Lago Maggiore...
Ik vermoed echter dat de foto's veel meer zeggen dan ik kan verwoorden. Bij deze: spoedt u allen naar mijn fotopagina en geniet!

Zaterdag komt de heilige vijfvuldigheid (het zesde lid kon het helaas niet maken) me hier bezoeken en dat wordt vast en zeker ook dolletjes!

Ondertussen blijf ik verder lang en gelukkig leven!
EINDE-
getekend,
Lotje xxx