donderdag 2 juli 2009

Arrividerci...

“De juffrouw wiens naam ik niet kan uitspreken is aan de beurt”, klinkt het door het lokaal. Nerveus haast ik me naar de assistente die me mijn laatste Italiaanse examen zou afnemen. Egyptologie. Met een bachelordiploma Egyptologie op zak mag dat geen probleem vormen voor me. En inderdaad, vlotjes voltooi ik in een twintigal minuten en in een zeer degelijk Italiaans mijn examen. “Dertig juffrouw, goed gedaan. Wanneer vertrekt u?” “Zaterdag.” “Dan kan ik u alleen maar een goeie terugreis wensen en geniet van je laatste dagen in Italië!”. “Grazie mille e arrividerci!” Lichtelijk aangedaan van de omstandigheden trek ik de stad in om nog wat cadeaus op te halen voor mijn kamergenootjes. Eenmaal thuisgekomen begin ik de berg met spullen die ik doorheen het jaar verzamelde in te pakken. Daniela en Bea weigeren om het ganse gebeuren te aanschouwen en ook voor mijzelf was het maar ’n vreemd gevoel, mijn Italiaanse leventje in dozen, valiezen en zakken te moeten steken. Drie dagen lang hol ik van her naar der om papieren in orde te maken voor de universiteit, ontmoet ik vrienden “voor de laatste keer” en probeer ik vooral van alles te profiteren. Ook mijn gidstalent haal ik nog een keer boven wanneer mijn zus en Ben voor twee dagen in Bologna aankomen om me zaterdag met de auto naar huis te brengen.

Zaterdagmorgen, 5 uur: slechts over een uur en een half loopt mijn wekker af, maar ik ben klaarwakker. Mijn maag draait in alle richtingen, dus probeer ik nog wat te slapen, maar de herinneringen flitsen als een sneltrein doorheen mijn hoofd en maken me alleen nog maar nerveuzer. Om 6 uur geef ik het op, voor de laatste keer sta ik op in mijn Bolognees huisje, slenter ik wat door de gang, probeer me wat tevergeefs bezig te houden met Facebook. (Een activiteit die ik dit jaar tot herhalens toe uitvoerde.) Maar wanneer ook Ben en Annelore opstaan, zich wassen en beginnen in te pakken, kan ik er niet meer omheen. Het is gedaan, afgelopen, finito. Ik groet Bea, (Daniela die niet wou zien hoe ik vertrok, was de vrijdag al naar huis gegaan) ik geef haar mijn sleutels, kijk een laatste keer rond en trek de deur achter me dicht… Eenmaal in de auto komt de herinneringen molen weer op gang en voel ik een ongelooflijke “tristezza” in me opkomen. Het gevoel dat het overweldigende, fantastische jaar ten einde is, schenkt me een leegte die erg moeilijk te beschrijven is. Tranen proberen door te dringen, maar ik hou me sterk want Ben en Lore zitten vooraan in de auto. Het enige wat me nuttig en troostend lijkt is schrijven, dus haal ik mijn PC boven en schrijf ik mijn allerlaatste blog.

Het was de max, zotjes, bello, fantastico, incredibile… Nog geen duizend woorden en duizend foto’s kunnen het voorbije jaar omschrijven. Ik vind het ongelooflijk wat ik allemaal deed en ik weet dat ik moet trachten om de twee werelden – de ideale Erasmus wereld met een nieuwe taal, nieuwe vrienden, nieuw huisje en een pak vol herinneringen ten opzichte van mijn goeie ouwe leventje met mijn moedertaal, mijn maatjes, mijn andere huisjes en vooral mijn toekomst in – in verzoening met elkaar te brengen. Dat lukt me wel, denk ik. Hoop ik. Maar nu nog even niet. Nu nog even nagenieten en bekomen van al dat moois.

Arrividerci Italia, è stato bellissimo…

1 opmerking:

Marieke zei

Jongens, die laatste blogberichten zijn toch altijd een beetje triestig he... ik moet je vast niet vertellen dat ik het gevoel herken!
Alleszins, welkom terug in België! Veel succes met het doorworstelen van de post-erasmus-blues... en graag nog eens tot ziens in Leuven of ergens anders!
x Marieke